Het is niet te geloven, maar de zon schijnt vanochtend, en het is ook al echt warm.
Wij zijn dus vol goede moed als we willen vertrekken, maar dat wordt al snel minder na een gesprek met de eigenaren van het huisje. Hij weet ons te vertellen dat gisteren echt de slechtste dag van het hele jaar moet zijn geweest en zij weet ons te vertellen dat ze op het nieuws heeft gehoord dat er toch nog wat wegen naar de westkust zijn afgesloten.
We kijken samen nog even op google. Maar met een korte omleiding richting Korhatu, zou het ons toch moeten lukken om in Greymouth te komen. En een bijkomend voordeel is dat het ook nog een mooie route zou moeten zijn.
De route is inderdaad mooi. Het is alleen jammer dat de zon weer verdwijnt en we de volgende regenbui over ons heen krijgen.

Op de route liggen de Nelson Lakes. Wij gaan een kijkje nemen bij Lake Rotoito, waar maar weer eens duidelijk wordt wat voor een slecht weer het is geweest. We kunnen ons tenminste niet voorstellen dat het normaal is dat de bordjes en de steiger (gedeeltelijk) onder water staan en dat je door het meer moet lopen om bij de speeltuin uit te komen.

We gaan weer onderweg. Bij de kruising bij Korhatu lijkt het er inderdaad op dat de weg afgesloten is. Maar de bordjes en de pionnen staan op de vluchtstrook en we zien verschillende auto's toch die kant op rijden (en niet meer terugkomen). We besluiten het er dus ook maar op te wagen.
Alles lijkt goed te gaan en we zien zelfs vrachtwagens die ons tegemoet rijden. Dat geeft wel wat hoop en vertrouwen.
Maar dat blijkt helaas tevergeefs. In Murchison is de weg dan toch ineens afgesloten. Er zijn modderstromen en men vreest voor rotsen die van de berg kunnen vallen. Er mag echt niemand door rijden en er is ook geen alternatieve route naar Greymouth. Ineens klinken die A2 en A76 in Nederland toch wel heel erg aantrekkelijk...

Maar er zit niks anders op. We draaien ons om en gaan als eerste op zoek naar een alternatieve slaapplaats, voordat er nog veel meer mensen in dit dorp stranden die hier ook de nacht moeten doorbrengen. We vinden een mooi motel met een ruime slaapkamer.


We gaan wat boodschappen doen voor de lunch en lopen gelijk even een rondje door Murchison, wat niet bepaald een wereldstad is. Dus een half uur later zijn we ook weer terug.

Er wacht ons een nieuwe middag met dutjes, spelletjes, de telefoon en voor het eerst deze vakantie ook de televisie. Maar vooral ook met hopen dat we morgen wel door kunnen rijden. We blijven google in de gaten houden. Daar zien we wel een alternatieve route beschikbaar, helemaal binnendoor, maar daarmee zouden we nog ruim vier uur onderweg zijn.

's Avonds hebben we geluk dat we nog wat kunnen eten in de lokale pub. Zo'n plek waar je eigenlijk geen enkele verwachting van hebt, maar waar we uiteindelijk toch wel erg lekker gegeten hebben.
Daarna rijden we toch nog even een stukje over de snelweg. Een groot deel van State Highway 6 is nog steeds afgesloten. We kunnen nu ook goed zien waar de modderstromen gelopen hebben. En bij het stuk met het rotsgevaar hebben ze containers gezet om dat stuk af te schermen.

Maar we komen dus al verder dan vanmiddag. En dat zou betekenen dat we morgen misschien toch naar Greymouth kunnen. Dat zou nog steeds via een omleiding zijn, maar dan wel over iets minder binnendoor, waardoor het maar 2,5 uur zou duren.
En nu maar hopen dat het vannacht niet meer zo hard gaat regenen.

Bij het motel worden we trouwens opnieuw weer getrakteerd op een mooie regenboog. Het lijkt een beetje het thema van deze vakantie te worden.
Maar als ik heel eerlijk ben, had ik deze eigenlijk liever niet gezien, en zeker niet op deze plek...

Maar he:
"Life is what happens, while you're busy making other plans..."