Vanochtend leek het ons wel een goed idee om met de auto naar het centrum te gaan. Dan hoeven we niet nog een keer die berg af en op te lopen. Hadden we daar maar iets langer over nagedacht...
Het centrum is makkelijk gevonden, en de drukte van de grote stad valt ook wel mee. We vinden ook redelijk snel een parkeergarage. Maar we hadden niet in de gaten dat die niet helemaal gebouwd is op grote auto's.
In vind het superknap hoe Erwin het doet. Zelfs nadat ik hem al nadrukkelijk gevraagd heeft of hij dit wel zeker weet. Maar op dek E geeft hij het toch op. We betalen en gaan weer de parkeergarage uit. Maar dat schrijf ik een stuk makkelijker, dan dat Erwin het reed...
Volgens mij heb ik hem nog nooit zo gespannen, geconcentreerd en bijna hulpeloos gezien. Maar met een paar keer heen en weer steken, lukt het hem om ook weer veilig en zonder schade buiten te komen.
We hebben zoveel slingerwegen, smalle tunnels en haarspeldbochten gehad deze afgelopen dagen, maar de parkeergarage in Wellington was toch het meest spannende...
We tanken de auto af en rijden nog een keer door de wasstraat en dan zetten we hem weer heel snel terug bij onze B&B. We lopen de berg wel weer af.

Het centrum van Wellington, blijft toch een soort cultuurshock. Ondanks dat het in verhouding maar een kleine (hoofd)stad is met 200.000 inwoners, vind ik het toch ineens wel heel erg veel mensen, tussen de hoge gebouwen en straten met veel verkeer.
Maar de winkelstraat is wel leuk. En om alle bezoeken aan de begraafplaatsen een beetje te compenseren, wordt vandaag speciaal voor Erwin ook de Lego winkel bezocht...

Vandaag staat de Cable Car op de planning, en die is gelukkig ook snel gevonden. We gaan de hele rit naar boven en genieten daar van een kop koffie, een mooi uitzicht over de stad en het bijbehorende museum.

Hierna lopen we door de botanische tuin naar beneden. De tuin is goed onderhouden en mooi aangelegd met diverse bomen, planten en struiken. Er zijn natuurlijk weer heel veel kleurrijke bloemetjes om te fotograferen (volgens mij heb ik een nieuwe hobby). Het valt op dat de meeste bankjes hier aan anderen worden opgedragen. Meestal aan overledenen familieleden of vrienden, maar we zien er bijvoorbeeld ook eentje die is opgedragen aan de kat die altijd in de tuin kwam wandelen en geliefd was bij het personeel en de bijzoekers.
En het valt op dat een vakantiegevoel blijkbaar rare dingen met je kan doen. We vinden ineens zelfs de eenden fascinerend genoeg om er foto's van te maken...

Eenmaal terug in het centrum besluiten we, om tegen al onze principes in, naar het Te Papa museum te gaan. Daar staat Wellington toch wel om bekend. Ik had begrepen dat dit gratis zou zijn, dus als we het niks zouden vinden (wij zijn niet zo van de museums) dan zouden we ook weer gewoon naar buiten kunnen gaan. Eenmaal daar aangekomen, blijkt het alleen maar gratis te zijn voor de inwoners van Nieuw-Zeeland. En Hollands als wij zijn, besluiten wij om dan alleen maar te doen waar we goed in zijn; iets drinken en eten in het bijbehorende cafe, en de souvenirwinkel bezoeken...
Maar dat is vooral omdat het eigenlijk al vrij laat in de middag is, en het museum dus nog maar eventjes geopend is. Dan zouden we ons heel erg moeten gaan haasten, en daar vinden we dan toch een beetje te duur voor.

Hierna trakteren we onszelf op een ritje met de bus terug de berg op naar onze B&B. Daar pakken we dan toch weer de auto om nog naar het uitkijkpunt helemaal boven op Mount Victoria te gaan kijken. En ook de weg hier naar toe is weer een groot avontuur. Het is opnieuw een slingerweg, maar hier staan ook nog overal auto's langs de kant geparkeerd en de mensen rijden hier als gekken.
Net als we het willen opgeven, vinden we het uitkijkpunt toch nog. We hebben ook hier weer een prachtig uitzicht over de stad en over de haven. We kunnen zelfs de ferry voor morgen al zien liggen. En we hebben uitzicht op het vliegveld waar we ook nog net een vliegtuig zien opstijgen. En hier wordt het wel heel erg duidelijk waarom Wellington "the windy city" wordt genoemd. We moeten goed opletten dat de telefoons niet uit onze handen waaien tijdens het foto's maken.
De plannen om hier te picknicken en te blijven wachten tot het donker is, om alle lampjes te kunnen zien, laten we toch heel snel voor wat het was. We gaan terug naar de B&B en picknicken wel in onze kamer. Daarna is het nog tijd om de koffers weer netjes in te pakken, waardoor het een beetje voelt alsof de vakantie al over is. Maar morgenochtend maken we al vroeg de overtocht naar het Zuidereiland. Maar nu eerst voor het laatst lekker slapen op het Noordereiland.