We zijn al 10 dagen in Nieuw-Zeeland. Wat gaat de tijd snel!! En wat hebben we al veel gedaan en gezien, en wat hebben we nog lekker lang te gaan...
Vanochtend hebben we afscheid genomen van hele lieve mensen op een heel mooi en fijn plekje. Ik vind het alweer jammer dat we moeten gaan.
Op aanraden van de eigenaren van de B&B (of eigenlijk onder lichte dwang, want ze kunnen onze auto nog een tijdje blijven volgen als we wegrijden), gaan we eerst nog naar de begraafplaats die bij hun om de hoek ligt. Na ons gesprek van gisteren, vinden ze dat we daar toch ook echt moeten zijn geweest, voornamelijk vanwege de ligging van deze begraafplaats.
Mocht je niet van begraafplaats foto's houden, dan beloof ik dat dit voorlopig de laatste zullen zijn. Erwin houdt ook niet van begraafplaatsen, maar hij gaat wel altijd braaf met mij mee, als ik weer eens eentje wil bezoeken. En nu we er twee vlak achter elkaar hebben bezocht, zullen we voorlopig geen anderen meer gaan bekijken.
Op deze begraafplaats valt het trouwens op dat er tegenwoordig wel steeds vaker een geboorte- en sterfdatum op de grafsteen staat. En we zien dat het steeds meer gebruikelijk wordt om ook de achterkant van de grafstenen te gebruiken.

Hierna rijden we via State Highway 45, ook wel Surf Highway genoemd, naar het zuiden. We hopen nog bij de vuurtoren van Cape Egmont te kunnen gaan kijken, maar die is met de auto niet bereikbaar.
We hebben wel een andere, hele nieuwe ervaring. We worden opgehouden door een kudde koeien. Wij kunnen er wel om lachen, we hebben immers vakantie en dus alle tijd. De koeien zelf lijken het wat minder grappig te vinden. Ze kijken in ieder geval niet heel erg vrolijk.

De Surf Highway gaat over in de State Highway 1, zeg maar de A2. En na alle mooie routes van de afgelopen dagen, is die van vandaag eigenlijk wel een beetje saai te noemen. Of wij zijn gewoon echt in een hele korte tijd, hele verwende toeristen geworden.
Natuurlijk is de omgeving nog steeds hartstikke mooi. Maar op de een of andere manier maakt het vandaag niet meer zo'n enorme indruk op ons. Wat wel nog indruk maakt, zijn de laatste uitzichten op Mount Egmont. De vulkaan dwingt toch een bepaald soort respect af. En vandaag gunt hij ons echt nog een paar mooie momenten.
Daarnaast word ik helemaal vrolijk van de paarse bloemetjes die hier in de berm groeien. Toch nog steeds dankbaar voor de kleine (en de grote) dingen dus, en toch niet helemaal verwend en veeleisend.

We lunchen vandaag op een heel leuk plekje. In Foxton hebben twee Nederlanders een molen nagebouwd. Men zegt dat dit de enige molen is op het zuidelijk halfrond, die nog zelf meel maalt op pure windkracht.
We eten er een frietje speciaal en we kopen er pickwick thee (incl. spaarpunten en vragen op de labels) in een winkeltje met alleen maar Nederlandse spulletjes. Ook daar ben ik helemaal blij mee, want de thee van hier is toch niet zo mijn ding.
We hebben trouwens ook nog een leuk gesprek met de dame die in het winkeltje werkt. Haar vader kwam uit Sittard en is opgegroeid in de Bergstraat. Ineens is de wereld weer heel erg klein.

Op het laatste stuk richting Wellington val het op dat de wegen steeds breder worden (op het einde zelfs twee- of driebaans), dat ze steeds minder slingeren en dat het verkeer steeds drukker wordt. En het contrast tussen de grote stad en de omgeving van Mount Egmont kon ook gewoon niet groter zijn.

Eenmaal in Wellington aangekomen, is onze laatste B&B op het Noordereiland ook weer redelijk makkelijk en snel gevonden. En we hebben alweer een leuke, schattige, kneuterige slaapplek, waar we ook weer heel vriendelijk ontvangen worden. De B&B ligt op Mount Victoria, waardoor we evengoed wel weer een fantastisch uitzicht hebben.

Als we weer helemaal geinstalleerd zijn op de kamer, lopen we nog even naar het centrum om daar wat te eten. Onderweg valt het vooral Erwin op dat de stroom nog ouderwets van huis naar huis gaat. En wat zou hij toch graag eens willen proberen of hij ook mensen kan ontkoppelen van het stroomnet. "Gewoon, om te zien wat er dan gebeurt...".

Na het eten lopen we de berg ook weer op richting B&B. Er is alweer een dag voorbij.
En terwijl het buiten steeds donkerder wordt, genieten we ook wel weer van alle lampjes die we zien. En we hebben nog even geteld; dit is pas onze vijfde slaapplek in Nieuw-Zeeland van de vijftien die we geboekt hebben. We hebben dus nog heel wat avonturen te gaan.

PS 1: Dankjulliewel voor alle lieve berichtjes. Ik word er een beetje verlegen van. Maar het is wel heel fijn om te lezen dat jullie zo enorm mee genieten. Ik merk dat ik de site zelf ook gewoon heel hard nodig heb om alles te kunnen verwerken en onthouden. We moesten vandaag bijvoorbeeld alweer heel hard nadenken hoe onze badkamer in Auckland er ook alweer uitzag.
Dus ik blijf lekker schrijven. Laten jullie dan vooral ook maar weten hoe het weer bij jullie is en hoe hard jullie moeten werken, of misschien zelf ook genieten van een (herfst)vakantie.

Dikke knuffel voor jullie allemaal -xxx-

PS 2: Gisteren kreeg ik steeds de melding dat het verhaal gemarkeerd werd als spam en daarom voor de jullie niet zichtbaar was. Ik had er een hele blije foto tussen gezet van mijn doosje Pickwick thee. Waarschijnlijk heeft hij dit als reclame gezien, en daarom het verhaal geblokkeerd. Als het goed is, kunnen jullie nu wel alles gewoon weer zien en lezen.