Vandaag hadden we een lange rit voor de boeg. Ik wilde heel graag naar Napier, maar ik wilde ook heel graag naar de westkust van het Noordereiland.
En dat heeft zo zijn consequenties.
Er loop namelijk geen directe weg van Napier naar New Plymouth. We hebben er voor gekozen om "bovenlangs" te rijden. Dus eigenlijk bijna terug tot in Rotorua en dan dan de andere kant op.
Het eerste deel van de rit was dus al bekend, maar daardoor niet minder mooi. En laten we eerlijk blijven. Met mijn coordinatiegevoel, is alles toch weer nieuw, zodra we andere kant op rijden...

Ter hoogte van Haku Falls verlaten we State Highway 5, om over te gaan naar de State Highway 1. Daar houden we eerst een korte lunchpauze met opnieuw een mooi uitzicht.

Daarna rijden we verder. Eerst nog een stukje door het binnenland, en later komen we weer bij de kust uit. Ik vind het toch heel bijzonder om 's morgens te vertrekken aan de oostkust van het land, om 's middags aan de westkust van datzelfde land te staan.
En..., we rijden vandaag voor het eerst door een tunnel. Alweer een gedenkwaardig moment...

Hieronder een paar foto's van de route. En bedenk dus goed dat dit de Nieuw-Zeelandse snelwegen zijn. Dat is wel wat anders dan de A2 en de A76 bij ons...

Doodmoe en helemaal gaar komen we na 460 kilometer en ongeveer 7 uur rijden aan op onze volgende bestemming in Omata.
We worden vriendelijk ontvangen en krijgen alweer een ruime kamer met een heerlijk bed. En deze keer hebben we Mount Egmont of Mount Taranaki als achterbuurman, een vulkaan die in 1775 voor het laatst is uitgebarsten. Hopelijk houdt hij zich ook nog even rustig.
En het is wel grappig om te zien, dat ze hier ook al bezig zijn met de kerstversiering, maar tegelijkertijd ook het voorjaar begonnen is. Een bijzondere combinatie.

We doen nog even snel wat boodschappen en eten een heerlijke pizza bij een zaakje dat bijna op het strand ligt. Ze staan nummer 791 in een of andere wereld pizza ranglijst, en daar zijn ze maar wat trots op.
En daarna kruipen we snel in bed. Het was een lange, vermoeiende dag, maar wel eentje die het waard was.