Forgotten World Highway

Vandaag wilde we eigen een rustige dag plannen. Dat is niet helemaal gelukt...Maar als je iemand bij je hebt die graag auto rijdt, als er een route bestaat die " Forgotten World Highway" heet, als je daar alleen mag komen met een 4x4 auto, omdat dit het enige niet-verzegelde stuk wegdek in Nieuw-Zeeland is, en als dat dan ook nog in de buurt ligt, dan heb je eigenlijk geen andere keus dan een mooie roadtrip te maken. En dat is dus ook wat we vandaag gedaan hebben. We hebben niet de hele route gereden, maar wel een groot gedeelte. Mocht je het op de kaart willen opzoeken; we zijn gestart in Stratford, doorgereden tot Ohura en daar hebben we de 40 genomen terug richting de kust. In totaal hebben we net geen 200 kilometer gereden, en met alle pauzes erbij, hebben we daar ongeveer 6 uur over gedaan.

Het is een mooie route, voor mooie bergpassen, fantastische uitzichten (ik weet gewoon niet meer hoe ik het moet omschrijven), haarspeldbochten waar je maar met maximaal 15 kilometer per uur doorheen mag en wil, en een oorverdovende stilte (het kauwen op een koekje klinkt bijna als geluidsoverlast).

Na drie mooie bergpassen, alledrie op ongeveer 270-275 meter boven zeeniveau, komen we bij de Tangarakau Kloof. Hier gaan we eerst kijken bij het graf van Joshua Morgan. Hij was een pionier die meegewerkt heeft aan het mogelijk maken van de weg door deze kloof. Hij kreeg echter maagklachten. Zijn assistenten hebben een hike gemaakt van 50 kilometer om medicijnen voor hem te halen, maar dat mocht niet meer baten. Ze hebben Joshua begraven op de plek waar hij overleden is, bij de rivier de Tangarakau. Twee jaar na zijn overlijden is de weg geopend. En ongeveer 60 jaar later is zijn echtgenote overleden en is haar as ook bijgezet in dit graf.

De kloof zelf bestaat uit een smalle weg, veel one-lane-bridges, een hele smalle tunnel en dus een deel ongeasfalteerde weg.

Het is een groot avontuur, maar Erwin vindt het maar wat leuk om hier te rijden. Ik ben vooral blij dat we maar heel weinig verkeer tegenkomen... Maar samen genieten we weer van alles.

Aan het einde van onze route, kunnen we niet meer door de achterruit van de auto kijken. De auto is zo vies geworden, dat we toch maar eerst een wasstraat opzoeken.
En daarna sluiten we de dag af met een heerlijke fish & chips bij opnieuw een Ierse Pub.

Onderweg naar New Plymouth

Vandaag hadden we een lange rit voor de boeg. Ik wilde heel graag naar Napier, maar ik wilde ook heel graag naar de westkust van het Noordereiland.
En dat heeft zo zijn consequenties.
Er loop namelijk geen directe weg van Napier naar New Plymouth. We hebben er voor gekozen om "bovenlangs" te rijden. Dus eigenlijk bijna terug tot in Rotorua en dan dan de andere kant op.
Het eerste deel van de rit was dus al bekend, maar daardoor niet minder mooi. En laten we eerlijk blijven. Met mijn coordinatiegevoel, is alles toch weer nieuw, zodra we andere kant op rijden...

Ter hoogte van Haku Falls verlaten we State Highway 5, om over te gaan naar de State Highway 1. Daar houden we eerst een korte lunchpauze met opnieuw een mooi uitzicht.

Daarna rijden we verder. Eerst nog een stukje door het binnenland, en later komen we weer bij de kust uit. Ik vind het toch heel bijzonder om 's morgens te vertrekken aan de oostkust van het land, om 's middags aan de westkust van datzelfde land te staan.
En..., we rijden vandaag voor het eerst door een tunnel. Alweer een gedenkwaardig moment...

Hieronder een paar foto's van de route. En bedenk dus goed dat dit de Nieuw-Zeelandse snelwegen zijn. Dat is wel wat anders dan de A2 en de A76 bij ons...

Doodmoe en helemaal gaar komen we na 460 kilometer en ongeveer 7 uur rijden aan op onze volgende bestemming in Omata.
We worden vriendelijk ontvangen en krijgen alweer een ruime kamer met een heerlijk bed. En deze keer hebben we Mount Egmont of Mount Taranaki als achterbuurman, een vulkaan die in 1775 voor het laatst is uitgebarsten. Hopelijk houdt hij zich ook nog even rustig.
En het is wel grappig om te zien, dat ze hier ook al bezig zijn met de kerstversiering, maar tegelijkertijd ook het voorjaar begonnen is. Een bijzondere combinatie.

We doen nog even snel wat boodschappen en eten een heerlijke pizza bij een zaakje dat bijna op het strand ligt. Ze staan nummer 791 in een of andere wereld pizza ranglijst, en daar zijn ze maar wat trots op.
En daarna kruipen we snel in bed. Het was een lange, vermoeiende dag, maar wel eentje die het waard was.

Napier

Vandaag hadden we eigenlijk niet zo heel erg veel op de planning staan. Dat is ook wel eens lekker.
Er is genoeg te zien en te doen, maar we zijn ons er van bewust dat we toch nooit allemaal gaan halen. We focussen ons dus vooral op de stad zelf en doen een selfguide audiotour. We krijgen heel veel uitleg en leren weer vanalles. Maar vandaag heb ik geen zin om het allemaal uit te schrijven. Dus jullie mogen het voor vandaag alleen maar met foto's doen.

Om te beginnen met een foto van de zon. Eerder deze week schreef ik al over de straling van de zon en dat die hier zo goed voelbaar is. Vandaag hadden we het idee dat we dat ook echt "konden zien".

Oke, en dan misschien toch een klein beetje achtergrondinformatie...

Napier is in 1931 grotendeels verwoest door een zware aardbeving. Er kwamen 258 mensen om het leven en er kwam een groot stuk land omhoog dat eerst onder water lag. In die tijd was de Art Deco stijl erg populair en Napier werd dan ook grotendeels in die stijl weer opgebouwd (gecombineerd met Spaanse architectuur en invloeden vanuit Chicago).

(Het enige gebouw dat de aardbeving heeft doorstaan, omdat het zo stevig gebouwd was)

(Zelfs de straatnaambordjes zijn in Art Deco stijl)

(ons hotel)

Het voordeel van een selfguide tour is dat je ook kunt pauzeren wanneer en hoe lang je dat zelf wilt.
Wij maken tussendoor dus even tijd voor onze nieuwste verslaving (white chocolate moccha frappuccino van Starbucks).
En we spelen nog een potje minigolf, op een leuke golfbaan met uitzicht op het strand en met een hoop vrolijke bloemetjes. Het is duidelijk te merken dat het voorjaar hier begonnen is. En ik wil niet zo flauw zijn om het blaadje met de scores hier te plaatsen, maar het moge wel duidelijk zijn wie er vandaag gewonnen heeft....

Na de tour bespreken we alvast onze route voor morgen (het gaat een lange dag met veel kilometers worden) en zorgen we ook alvast voor de lunch voor onderweg.
Vanavond eten we bij Rosie O' Grady's, een Ierse Pub bij het appartement in de buurt. Erwin eet de lekkerste hamburger ever (volgens eigen zeggen) en ik geniet van een heerlijke kipburger met brie.
En we sluiten de dag af met nog een wandeling langs de Marine Parade, waar we ons verbazen over de zonsondergang. Die zien we namelijk niet... We zijn zo gewend om "de zon te zien zakken in de zee". Maar we zitten nu aan de oostkust van het land, en daar komt de zon op vanuit de zee. Maar we maken evengoed nog een paar mooie foto's, voordat we aan onze laatste nacht in Napier gaan beginnen.

Wat ben ik blij dat ik deze stad toch in onze route heb laten opnemen, ook al was het misschien niet helemaal logisch.
Het was een mooie "trip down memory lane" en tegelijkertijd hebben we ook veel mooie, nieuwe herinneringen gemaakt.
Napier zal altijd een bijzonder plekje in mijn hart blijven houden!!

(Monument om het nieuwe millenium te vieren. Als je een lijn trekt vanuit de steen, door het midden van de boog; daar kwam in het nieuwe millenium voor het eerst de zon op.)

Onderweg naar Napier

Vanochtend moeten we alweer afscheid nemen van een heel fijn plekje. Het is maar goed dat de hele reis al vastgelegd is, anders waren we waarschijnlijk nooit van het Noordereiland afgekomen...
Maar goed, vandaag staat Napier op de planning en daar heb ik echt super veel zin in!!

De reis er naar toe verloopt eigenlijk zonder problemen. En weer hebben we andere landschappen om doorheen te rijden. Vooral het eerste stuk is deze keer wat vlakker (en volgens Erwin dus ook wat saaier...).
Maar, liever hier aan de andere kant van de wereld wat rustiger moeten rijden ivm. wegwerkzaamheden, dan thuis door kunnen rijden op de snelweg....

Onderweg houden we nog twee keer pauze. De eerste keer is bij de Haku Falls. Een kleine, maar hele krachtige waterval met opvallend blauw water. We hebben er een stukje voor moeten lopen, maar het was zeker de moeite waard.

En de andere pauze was bij de Waipunga Falls. Twee watervallen dus (of eigenlijk drie), maar totaal verschillend van elkaar.
Waipunga Falls lag gelijk naast de parkeerplaats. Hier hoeven we dus geen moeite voor te doen. Maar we zijn toch nog steeds onder de indruk.

Het hotel in Napier is snel en makkelijk gevonden. Deze keer hebben we een zeer ruim en modern ingericht appartement. We hebben zelfs een wasmachine en een vaatwasser. Wat een luxe!

Maar voordat er ook maar iets van huishoudelijke taken worden verricht, gaan we eerst naar het strand...
Napier kent geen zandstrand, maar een strand met zwarte steentjes. En iedereen die wel eens bij ons naar het toilet is geweest, heeft ongetwijfeld ook wel eens zwarte steentjes zien liggen. Die heb ik 20 jaar geleden van dit strand meegesmokkeld in nota bene dezelfde rugzak die we nu ook bij ons hebben. En ik vind het onwijs gaaf om nu weer op datzelfde strand te staan. Het is echt heel bijzonder.

We lopen een stukje langs het water en dan over de Marine Parade weer terug naar ons hotel. De rest van de stad bekijken we morgen wel.
Maar ik ben blij om Napier weer te zien, en volgens mij is Napier ook blij om ons (weer) te zien.

Eenmaal terug in ons appartement, wordt de eerste was gedaan en maakt Erwin ruzie met de kookplaat. Maar het lukt hem uiteindelijk toch om een heerlijk bord pasta op tafel te krijgen.
En na het eten lopen we nog een keertje terug naar het strand. Vandaag is volle (bloed)maan en die willen we natuurlijk ook nog zien. We maken nog een paar mooie foto's. En daar waar het bij jullie bijna tijd zal zijn voor de lunch, kruipen hier twee zeer tevreden mensen weer lekker onder de wol!

Dag 2 in Rotorua

Vanochtend zijn we, zoals gepland, niet vooruit te branden. We luieren een eindje weg en genieten van een uitgebreid ontbijt met uitzicht op de tuin en een prachtig landschap.
Even voor de instagrammers onder ons... Waarom zou je zoveel moeite doen voor een perfecte flatlay-sfeer foto, terwijl de echte sfeer, de realiteit, zoveel leuker is??

Rond de middag besluiten we dat we toch nog wel iets willen doen vandaag. We gaan de Redwoods Treewalk walk doen. Dit is een wandeling tussen de boomtoppen. In dit geval eentje over 23 hangbruggen met 22 platforms. De wandeling is 553 meter lang, en op het hoogste punt is hij 22 meter. Ik vind het super knap van Erwin dat hij dit durft (het was zelfs zijn idee), ondanks zijn hoogtevrees. En opnieuw genieten we weer van alles wat we zien.

Na deze wandeling drinken we nog een kop koffie en genieten we van de omgeving en de rust. Totdat deze verpest worden door een stel Hollanders. Niet te geloven, dat je die al van een kilometer afstand herkent. Maar waarschijnlijk komt dat vooral door het volume van hun "lompe communicatie"...
Gelukkig kunnen wij incognito blijven, maar een beetje plaatsvervangende schaamte is er wel...

En als we dan toch in de buurt zijn, dan rijden we ook nog even door naar Lake Okareka. Hier kunnen we een korte wandeling doen van in totaal 4 kilometer (heen en terug).
En hier kan ik eigelijk maar 1 ding over zeggen... WAUW!!
Het lijkt wel alsof we door een Bob Ross schilderij lopen. Ik blijf me verbazen over het uitzicht, en over hoeveel kleuren groen er te zien zijn. Wat een verborgen parel is dit.

Na het eten gaan we terug naar ons huisje om onze zomerkleren te verwisselen voor een lange broek en een dikke trui en dan gaan we nog een keer terug naar de Redwoods Treewalk. We hadden vanmiddag een combo ticket gekocht en dat betekent dat we ook nog een keerje na zonsondergang terug mogen komen.
De route is hetzelfde, alleen nu met verlichting, waardoor er een mooie, bijna sprookjesachtige sfeer ontstaat.

Voor de luie dag die we eigenlijk gepland hadden, hebben we dus toch weer heel veel nieuwe, mooie en bijzondere indrukken opgedaan, die we zeker niet hadden willen missen.
Het is ook al bijna middernacht voordat we weer in ons huisje zijn, dus vandaar dat jullie even een dag op het verslag hebben moeten wachten.

Het weer is hier trouwens wel heel bijzonder. Het was vandaag de hele dag zo'n 15 graden. Maar de straling van de zon is hier zo sterk, dat het voelt alsof het 25 graden is. We moeten hier ook goed de zonnebrand blijven smeren, en de hoofdjes waren toch nog aardig rood aan het einde van de dag...

Rotorua

Gisteren schreef ik nog "En nu wachten tot het goed donker wordt".
Nou, dat werd het heel erg snel. Bij ons allebei vielen de ogen dicht en nog voor 21.30 uur lagen we allebei te snurken. Of ja, ik natuurlijk niet, Erwin des te harder...

Vanochtend moesten we zelf voor het ontbijt zorgen, maar dat was ook geen probleem. Lekker wat toast met boter en een bak yoghurt en we zijn klaar voor de dag.
We beginnen met een excursie met een Maori gids. En het is een indrukwekkende excursie waarbij we enorm veel leren.
Ik zal niet alles hier vermelden, maar wel een beetje.

We beginnen bij de waka, een typische Maori boot die gebruikt werd bij de "grote migratie". Dit is maar een deel. Er werden twee keer twee van dit soort boten gebruikt en daartussen zal een platform voor mensen, dieren en voorraad. Deze boten waren de voorlopers van de huidige catamarans. En hier wordt beschermd door typische Maori maskers, die de boze geesten moeten afweren.

We leren veel over de normen en waarden, de levensstijl van de Maori. Alles heeft energie, en die energie respecteer je. "Je plukt niet zomaar wat schors van een boom, want je vindt het ook niet fijn als iemand jou aan de haren trekt." Dat is ook waarom ze bij de Haka's vaak met de handen staan te schudden. Ook dat heeft met energie te maken.
En het gaat er vooral ook om, om respect te hebben voor elkaar en waar je vandaan komt (je voorouders) en om te leren van elkaar.
Het zijn mooie waarden, maar de gids moet toegeven dat het ook in hun cultuur steeds moeilijker wordt in de huidige tijd, waarin iedereen aan zijn telefoon en social media lijkt te zijn vastgeplakt.

Vanuit dit punt gaan we door naar het dorp waar de gids is opgegroeid. Hier krijgen we uitleg over de Marae, het gemeenschapshuis dat vernoemd wordt naar de voorvader.

Het huis symboliseert het lichaam. De schuine balken zijn de armen, de rechte balken zijn de benen, de schuine balken tegen het dak zijn de ribben, en de binnenkant van het huis zijn de hersenen. Hier wordt immers veel van elkaar geleerd.
Bovenop de rechtopstaande balk staat de voorvader naar wie het huis vernoemd is. En de hele rechtopstaande balk staat symbool voor de verbinding tussen het de spirituele wereld en het land.

Het huis wordt ook gebruikt voor uitvaarten. Helemaal interessant natuurlijk. Dus speciaal voor de collega's, schrijf ik het toch ook even op.
Voorheen waren er stammen, waar de overledene gewoon daar werd gelaten waar hij/zij gestorven was. Pas als het lichaam vergaan was, werden de botten verzameld en schoongemaakt en daarna begraven in een familiegraf, waar er altijd nog voor gezorgd werd en ze schoon werden gehouden.
Tegenwoordig hebben ze een wake van drie dagen met een open kist. Drie dagen lang wordt er gegeten, gezongen, gedanst en verteld. De overledene is geen moment alleen. Tijdens een officiele ceremonie, zitten de mannen aan de linkerkant op de stoelen, degene die spreekt staat trots en rechtop, de vrouwen zitten aan de rechterkant op de grond, om zo dichter bij Moeder Aarde te zijn,
Op de derde dag krijgt de overledene een sluier over zijn/haar gezicht en wordt de kist gesloten. Dit moet voor zonsopkomst gebeuren. De overledene mag geen nieuwe dag meer zien.
De mannen graven het graf, en ook dat moet voor zonsopkomst klaar zijn. Mocht dat niet lukken, dan blijven ze bij het graf totdat de zon weer onder is. Licht (dag) en donker (nacht), hebben allebei 52 gezichten en die mogen in deze situatie niet met elkaar verward worden.
Maori's worden van oorsprong begraven om als geheel te kunnen gaan. De meeste Maori ouders bewaren ook een eerste lok haren van hun kinderen en die wordt dan mee begraven. Zo zijn ze zo compleet als mogelijk.
Hier in het dorp wordt men op het eiland in het meer begraven. En deze foto is met toestemming van de gids gemaakt.

Na dit bijzondere moment neemt de gids ons mee naar de bossen waar hij ook nog werkt als hij geen gids is.
Hier worden we opnieuw getrakteerd op fantastisch mooie uitzichten (en een kop koffie met een koekje...)

Daarna worden we door de gids weer netjes afgezet bij ons huisje, waar we dit eerst eens even allemaal willen verwerken.
Dit doen we met een lunch, een kop koffie en een schriftje om alles op te schrijven. Want geloof me, ik heb hier nu nog maar een fractie geschreven van alles wat we vandaag geleerd hebben.

En vanmiddag besluiten we naar Whakarewarewa te gaan. Dit is een geothermisch gebied in Rotorua. Mocht je de optimale ervaring bij de foto's willen hebben, moet je er even een rot ei bij pakken. Door de zwavel stinkt het hier behoorlijk.
We besloten alleen de geothermal walk te doen, langs alle modderpoelen, zwavelmeren en allerlei andere bijzonder natuurverschijnselen. In het park ligt ook nog een Maori dorp. Maar we denken dat we vanochtend al genoeg geleerd hebben van een oprecht trotse Maori gids, en dat het hier waarschijnlijk alleen maar "toeristisch en gekunsteld" zal zijn, waardoor het alleen maar kan tegenvallen.

Het geothermische gebied is wel mooi. Er hangt een sprookjesachtige sfeer en het blijft wonderbaarlijk wat Moeder Natuur allemaal voor elkaar krijgt. Maar we zijn natuurlijk al hartstikke verwend door een eerdere reis naar IJsland, waardoor dit park wel mooi is, maar voor ons niet perse heel erg indrukwekkend.

We gaan terug naar het huisje, waar we vandaag zelf salade met gerookte zalm maken.
Vanavond hopen we wel de sterrenhemel te kunnen zien. Maar helaas is het, na een zonnige dag, vanavond erg bewolkt en waait het hard. Dat gaat hem dus niet worden.

Maar we hebben evengoed weer een fantastisch mooie dag gehad vandaag.

Morgen staat een "vakantie-in-de-vakantie-dag" gepland. Een dag om uit te slapen, uitgebreid te ontbijten en dan eens te bedenken of we nog wat willen gaan doen, of dat we lekker bij het huisje blijven, bij de kippen, konijntjes en de lama's.

Onderweg naar Rotorua

Vandaag moeten we alweer afscheid nemen van een fijn plekje. Ik ben daar toch nooit zo goed in. Maar eerst genieten we nog van een heerlijk ontbijt van Heather.
Heather maakt trouwens zelf teddyberen, en is daar internationaal beroemd mee. Ze heeft zelfs al een paar eerste prijzen gewonnen met haar creaties.

Maar goed, daarvoor zijn wij natuurlijk niet naar Nieuw-Zeeland gekomen.
We pakken onze spulletjes en gaan onderweg. Het eerste stukje rijden we nog over de snelweg, maar we hebben vanochtend al besloten dat we het grootste gedeelte toch binnendoor willen rijden.

Dat doen we trouwens in een prachtige, gigantische en splinternieuwe Mitsubishi Outlander.
We zijn de eerste huurders van deze auto (waarin plek is voor zeven personen) en toen we hem zaterdag bij het vliegveld mochten ophalen, had hij pas 169 kilometer op de teller staan. Dat brengt toch wel wat extra stress met zich mee. Want hier zit natuurlijk nog geen krasje schade op...

We rijden over State Highway 2, via Taurenga. Niet de meest logische route, maar wel een hele mooie route, waardoor we ook nog een klein beetje van de Bay of plenty kunnen zien. En zoals Roy het ons vanochtend al beloofd had, het uitzicht is echt elk half uur anders, en het weer kent vier seizoenen in een dag.
We genieten!! En voor Erwin is dit ook een mooie kans om aan de auto en aan het links rijden te wennen. En dat doet hij hartstikke goed!

We maken een kort uitstapje naar Minden Lookout, waar we genieten van een broodje kaas en een prachtig uitzicht over die Bay of plenty. Ik heb het al vaker gezegd op vakantie en ik hoop dat ik het nog veel vaker kan zeggen, maar we hebben wel eens slechtere uitzIchten gehad tijdens de lunch...

We zijn iets te vroeg bij Rotorua, waardoor we nog niet naar ons huisje kunnen. We besluiten door te rijden naar de kabelbaan en daar ook gebruik van te maken. Eenmmaal boven hebben we opnieuw een prachtig uitzicht, maar dit keer over Lake Rotorua. We zijn eigenlijk pas een dag onderweg, maar nu al helemaal verliefd op het land.

We wilden eigenlijk naar beneden lopen, maar dat is gereserveerd voor de rodelbaan en de mountainbikers die hier een eigen parcours hebben. Dan ook maar weer met de kabelbaan naar beneden en daar toch maar op zoek naar ons huisje.

We hebben een prachtige routebeschrijving gekregen met opmerkingen als "na de grote rode schuur aan de linkerkant, voorbij de twee brievenbussen, moet je rechtsaf slaan". Maar..., de routebeschrijving klopt precies en het huisje is snel gevonden.
En wat een leuk huisje!!
Het is klein, knus en schattig en heeft alles wat we nodig hebben, inclusief een paar gezellige buren, waar alleen helaas geen gesprek mee te voeren is.

We gaan snel nog wat boodschappen doen en maken het onszelf vandaag lekker makkelijk met een broodje knakworst. Het blijft een vakantie-favoriet in een heerlijk ongedwongen (lees: enorm luie) sfeer. En ook vandaag smaakt het weer prima.

En nu wachten we nog tot het goed donker is buiten, want we hebben zo'n vermoeden dat we hier wel eens een mooie sterrenhemel kunnen verwachten.

Verjaardag in Auckland

Vanancht hebben we goed geslapen. Maar we waren ook echt kapot moe...En vanochtend stond ons een heerlijk ontbijt te wachten.
Maar dat niet alleen. De eigenaren van de B&B hadden ook een taart gemaakt voor Erwin en er was een stapeltje verjaardagspost. Het was een grote verrassing. Erwin, maar ik eigenlijk ook wel, heeft er enorm van genoten.
Dus heel erg dankjewel aan iedereen die aan deze verrassing meegeholpen heeft!!

Na het ontbijt worden de spullen ingepakt, inclusief de regenjassen, en vertrekken we richting het busstation. Heather heeft ons goede instructies gegeven, die we natuurlijk weer niet allemaal evengoed onthouden hebben. Maar met een beetje geluk stappen we toch precies op juiste plek uit.

Onze eerste stop van vandaag; de Sky Tower.
De Sky Tower is geopend in 1997 (de bouw heeft 2 jaar en 9 maanden geduurd). Hij is 328 meter hoog en weegt 21 miljoen kilo. En hij is zo stevig dat hij een aardbeving met een kracht van 8.0 op de schaal van Richter zou moeten kunnen doorstaan.
En wij mogen vandaag genieten van het uitzicht op verdieping 51 (186 meter hoogte) en verdieping 60 (220 meter hoogte).
Daar genieten we ook van! En ook Erwin durft het aan om over het glas in de vloer te lopen (dat net zo dik is als het cement waar je anders overheen loopt).

En net als we bedenken dat we het toch echt wel heel erg goed hebben en hoe indrukwekkend het allemaal is, zien we een regenbui aankomen. Het uitzicht verandert heel snel, en de mensen die na ons komen, hebben veel "gemist"...

We wachten tot de bui over is, en lopen dan naar het havengebied. Hier boeken we de ferry naar Devonport, een andere buitenwijk van Auckland. Heather had ons dit aangeraden, omdat de ferry goedkoper is dan de officiele haven cruises, terwijl je wel hetzelfde ziet.

Ook hier genieten we van het uitzicht. Maar ook in Devonport regent het.
We maken gebruik van deze omstandigheden en eten een late lunch bij een lokaal koffiezaakje.

Als het weer droog is, wandelen we nog een stuk door Devenport, dat bekend staat om zijn Victoriaanse huizen. Het ziet er ook echt allemaal heel leuk uit. We lopen langs de waterkant terug, waar we nog een laatste mooie uitzicht hebben op de skyline van Auckland.

Daarna gaan we weer terug naar onze B&B, waar we lekker gewoon wat boterhammen eten, en nog een spelletje Skipbo spelen.
En dan is deze eerste dag al voorbij. Het was een mooie dag en een hele bijzondere verjaardag voor Erwin.

* Vandaag geleerd van Roy, de eigenaar van de B&B:
In Nieuw-Zeeland houdt men van goede koffie. De flat white, is hier ook uitgevonden. Dat betekent dat ieder koffiezaakje dat je hier tegen komt ook alleen maar goede koffie verkoopt.
"You know, the ones with the bearded guys and the girls with their armes covered in tattoos. But don't trust the ones with the girls with beards..."
Een tip die we natuurlijk ook graag met jullie delen...