Gestrand in Murchison

Het is niet te geloven, maar de zon schijnt vanochtend, en het is ook al echt warm.
Wij zijn dus vol goede moed als we willen vertrekken, maar dat wordt al snel minder na een gesprek met de eigenaren van het huisje. Hij weet ons te vertellen dat gisteren echt de slechtste dag van het hele jaar moet zijn geweest en zij weet ons te vertellen dat ze op het nieuws heeft gehoord dat er toch nog wat wegen naar de westkust zijn afgesloten.
We kijken samen nog even op google. Maar met een korte omleiding richting Korhatu, zou het ons toch moeten lukken om in Greymouth te komen. En een bijkomend voordeel is dat het ook nog een mooie route zou moeten zijn.
De route is inderdaad mooi. Het is alleen jammer dat de zon weer verdwijnt en we de volgende regenbui over ons heen krijgen.

Op de route liggen de Nelson Lakes. Wij gaan een kijkje nemen bij Lake Rotoito, waar maar weer eens duidelijk wordt wat voor een slecht weer het is geweest. We kunnen ons tenminste niet voorstellen dat het normaal is dat de bordjes en de steiger (gedeeltelijk) onder water staan en dat je door het meer moet lopen om bij de speeltuin uit te komen.

We gaan weer onderweg. Bij de kruising bij Korhatu lijkt het er inderdaad op dat de weg afgesloten is. Maar de bordjes en de pionnen staan op de vluchtstrook en we zien verschillende auto's toch die kant op rijden (en niet meer terugkomen). We besluiten het er dus ook maar op te wagen.
Alles lijkt goed te gaan en we zien zelfs vrachtwagens die ons tegemoet rijden. Dat geeft wel wat hoop en vertrouwen.
Maar dat blijkt helaas tevergeefs. In Murchison is de weg dan toch ineens afgesloten. Er zijn modderstromen en men vreest voor rotsen die van de berg kunnen vallen. Er mag echt niemand door rijden en er is ook geen alternatieve route naar Greymouth. Ineens klinken die A2 en A76 in Nederland toch wel heel erg aantrekkelijk...

Maar er zit niks anders op. We draaien ons om en gaan als eerste op zoek naar een alternatieve slaapplaats, voordat er nog veel meer mensen in dit dorp stranden die hier ook de nacht moeten doorbrengen. We vinden een mooi motel met een ruime slaapkamer.


We gaan wat boodschappen doen voor de lunch en lopen gelijk even een rondje door Murchison, wat niet bepaald een wereldstad is. Dus een half uur later zijn we ook weer terug.

Er wacht ons een nieuwe middag met dutjes, spelletjes, de telefoon en voor het eerst deze vakantie ook de televisie. Maar vooral ook met hopen dat we morgen wel door kunnen rijden. We blijven google in de gaten houden. Daar zien we wel een alternatieve route beschikbaar, helemaal binnendoor, maar daarmee zouden we nog ruim vier uur onderweg zijn.

's Avonds hebben we geluk dat we nog wat kunnen eten in de lokale pub. Zo'n plek waar je eigenlijk geen enkele verwachting van hebt, maar waar we uiteindelijk toch wel erg lekker gegeten hebben.
Daarna rijden we toch nog even een stukje over de snelweg. Een groot deel van State Highway 6 is nog steeds afgesloten. We kunnen nu ook goed zien waar de modderstromen gelopen hebben. En bij het stuk met het rotsgevaar hebben ze containers gezet om dat stuk af te schermen.

Maar we komen dus al verder dan vanmiddag. En dat zou betekenen dat we morgen misschien toch naar Greymouth kunnen. Dat zou nog steeds via een omleiding zijn, maar dan wel over iets minder binnendoor, waardoor het maar 2,5 uur zou duren.
En nu maar hopen dat het vannacht niet meer zo hard gaat regenen.

Bij het motel worden we trouwens opnieuw weer getrakteerd op een mooie regenboog. Het lijkt een beetje het thema van deze vakantie te worden.
Maar als ik heel eerlijk ben, had ik deze eigenlijk liever niet gezien, en zeker niet op deze plek...

Maar he:
"Life is what happens, while you're busy making other plans..."

Het regent, het regent...

Vandaag maar een kort verslag. We kwamen naar deze regio voor zon, zee en strand. We kregen, groen, regen en binnenblijven...

Vannacht is het echt hard gaan regenen, en daar is het ook niet meer mee gestopt. We hadden plannen om vanochtend in Nelson naar de boerenmarkt te gaan, maar die hebben we heel snel geschrapt.
We slapen uit, houden pyjamadag (geen zorgen,daar zijn geen foto's van), brunchen, doen nog een extra dutje, rommelen wat op de telefoon en spelen wat spelletjes. Ze hadden acht centimeter neerslag voorspeld, en ik denk dat die ook wel echt gevallen zijn. De eigenaar van het huisje weet ons zelfs te vertellen dat sommige wegen die we gisteren nog gereden hebben, vandaag afgesloten zijn vanwege hoog water en modderstromen.
Maar och, zo hebben we wel een dagje verplichte rust, wat eigenlijk ook niet heel erg verkeerd is.

Aan het einde van de middag/begin van de avond lijkt het weer ietsjes op te klaren. Er zijn momenten dat het droog is, het waait alweer stukken minder hard en als het regent zijn het "lichte buien".
We besluiten toch nog even naar buiten te gaan. Gisteren had de eigenaar ons aangeraden om eventueel naar Marahau te gaan. Daar begint de Abel Tasman Coast Track. Normaal gesproken is dit een wandeling van een aantal dagen, maar het eerste stuk is ook al mooi. En bovendien ligt daar een leuk cafe/restaurant voor het geval het weer toch weer slecht wordt. Dat gaan we dus doen vandaag...

Onderweg is duidelijk zichtbaar dat het echt slecht weer is geweest. Toevallig maak ik een foto op dezelfde brug waar ik gisteren ook een foto heb gemaakt. En het verschil is groot.

Eenmaal aangekomen in Marahau regent het alweer. Voor de show lopen we een paar meter van de Coast Track, zodat we in ieder geval kunnen zeggen dat we daar zijn geweest. Dat kan niemand meer ontkennen...

Op die paar meter regent het zo hard, dat als we nog veel verder zouden lopen, we onze broeken hadden kunnen uitwringen. We draaien ons dus snel weer om en gaan pizza eten bij het eerder genoemde restaurant.

Tijdens het eten gaat het alleen maar harder regenen. We moeten zelfs een plekje opschuiven, omdat het dak begint te lekken. Maar tegen de tijd dat de pizza op is, is het zo goed als droog en worden we alweer getrakteerd op een mooie regenboog. Daar maken we uiteraard ook nog foto's van. Hebben we toch maar mooi 2x10 meter van de Coast Track gelopen...

We gaan weer terug naar ons warme en droge cottage, waar we nog even met het thuisfront bellen. Het blijft grappig om te zien dat aan de andere kant van de wereld iedereen net wakker is en met een ochtendritueel bezig is, terwijl wij alweer op het punt staan om naar bed te gaan.
Morgen is weer een nieuwe dag. En hopelijk eentje met beter weer.

Hoe vaak heb ik nou eigenlijk het woord "weer" geschreven vandaag...
Soms best verwarrend, maar er bestaat ook gewoon geen ander woord voor...

Upper Moutere

Ik had jullie vandaag graag willen schrijven dat we niks hadden gedaan en lui op het goudgele strand hadden gelegen en hadden gezwommen in de Tasmanbaai, maar Nieuw-Zeeland had andere plannen voor ons.
Vannacht heeft het behoorlijk geregend en de verwachtingen voor vandaag waren ook niet al te best.
Vanochtend hebben we het dus redelijk rustig aan gedaan. Lekker geslapen zonder wekker te zetten en daarna uitgebreid ontbijten.

Aan het eind van de ochtend zijn we toch maar vertrokken, want ik wilde deze dagen ook heel graag naar de Te Waikoropupu Springs, en de weersverwachtingen voor morgen zijn nog slechter...

Het is nog droog als we vertrekken. En we beginnen met een mooie rit naar en over Mount Takaka.

Bovenop de berg, bij Hawkes Lookout leren we over de legende van Te Ngararahuarau. Vanaf nu kunnen wij niet meer normaal naar stenen op een berg kijken.
Maar uiteraard hebben we ook hier weer prachtige uitzichten.





Echter, aan de andere kant van de berg, hebben wij het vermoeden dat we toch wat uitzichten "gemist" hebben...

We komen veilig en droog bij de Te Waikoropupu Springs aan. Deze koudwaterbronnen zijn de grootste koudwaterbronnen van het zuidelijk halfrond en het water is het meest heldere water dat ooit gemeten is. Voor de Maori's zijn deze bronnen heilig en het water mag op geen enkele manier aangeraakt worden. Je mag er niet in zwemmen, maar dus ook niet met een hand of voetje voelen hoe koud het water is.
Na een mooie, maar korte wandeling komen we bij de bronnen aan. En wat een bijzondere plek is dit!
Het is jammer dat het weer zo grijs is, anders hadden we ongetijfeld nog mooiere foto's kunnen maken, maar we zijn nu ook al heel erg onder de indruk.
Het plantje op de laatste foto staat trouwens helemaal onder water. Het is moeilijk om vast te leggen hoe helder het water is, maar ik denk dat dit wel een mooi beeld geeft.

Terwijl we bij de bronnen staan, begint het ook echt te regenen. Tijd om de regenjassen aan te doen.
Vanuit de bronnen rijden we ook nog door naar de Wanui Falls, waarvan gezegd werd dat je daar ook de grootste slakken van Nieuw-Zeeland kunt zien. Maar eenmaal daar aangekomen, regent het zo hard, dat we echt geen zin hebben om daar nog een half uur te gaan wandelen.
We draaien ons lekker om en gaan weer terug naar onze cottage. We hebben nog een paar mooie uitzichten voordat we weer terug zijn.

En de rest van de dag zijn we lekker lui. We eten broodjes knakworst, prutsen wat op onze telefoons en spelen nog een spelletje.

En dan is het alweer tijd om lekker te gaan slapen, terwijl het buiten ondertussen niet meer regent, maar plenst. Dat belooft wat voor morgen, als ze ergens tussen de 40 en 80 milimeter neerslag verwachten (ze hebben zelfs sneeuw voorspeld in het zuiden van Nieuw-Zeeland...).

Maar zoals Erwin altijd zegt: "Liever met regen op vakantie, dan met zonneschijn moeten werken..."

Van noord naar zuid

Vandaag staat de overtocht van het Noordereiland naar het Zuidereiland gepland.
Maar ik heb eerst even een grappig feitje daarover:
Wist je dat de haven in Wellington (Noorderleiland) geografisch gezien een kilometer zuidelijker ligt dan de haven Picton (Zuidereiland). We gaan dus eigenlijk van zuid naar noord om van het Noordereiland naar het Zuiderleiland te gaan.
Denk daar maar eens over na...

Maar goed, vanochtend dus heel erg vroeg opgestaan om te ontbijten en op tijd bij de haven te zijn. We moesten daar voor 07.45 uur ingecheckt zijn, en dat is ruim op tijd gelukt. En geheel volgens de Kiwi-gedachte, hebben we de Duitse meneer die ook in de B&B sliep, maar geen vervoer meer had naar de terminal, ook maar meegegomen. Het was geen prater, maar we weten dat hij organist is en dat hij "de reis van zijn dromen" is aan het maken, waar hij 50 jaar voor gespaard heeft. Wat hebben wij het dan toch weer belachelijk goed...

De overtocht lijkt even spannend te worden. Volgens de kapitein staat er aardig wat wind. Je mag ook alleen maar aan bakboord naar buiten en het uitkijkpunt op dek 10 is vandaag gesloten. Tegen al onze eigen gebruiken in, gaan we gelijk op zoek naar een plekje binnen. Normaal gesproken zouden we altijd even kijken hoe het schip wegvaart. Maar we hebben het nu al een aantal keer meegemaakt dat we daarna ergens op de trap hangen of zo, omdat er nergens meer plek te vinden is. Dat gaat ons vandaag niet gebeuren.
Maar als blijkt dat lang niet alle 1350 mensen aan boord zijn, die er wel op zouden kunnen, gaan we natuurlijk toch ook even buiten kijken.

De overtocht verloopt eigenlijk zonder problemen. En precies 3,5 uur na vertrek, hebben we het Noordereiland achter ons gelaten en staan we op het Zuidereiland.

(Dag Noordereiland)

(Hallo Zuidereiland)

Onze bagage, die we gelukkig mochten inchecken en dus niet de hele tijd mee hoefde te zeulen, is al snel weer gevonden. En dan weer door naar de autoverhuurder, waar we ook deze keer de langste wachttijd hebben.
Het goede nieuws is dat we eenzelfde soort auto hebben als op het Noordereiland, alleen dan in een nog luxere uitvoering. De bekleding is luxer, de stoel voor de bestuurder wordt automatisch (!) in de goede stand gezet en de bestuurder krijgt door een soort van hologram ook allerlei informatie in de voorruit te zien.
En ik ken iemand die heel erg blij is met deze auto. We hoeven ook niks meer uit te zoeken of te ontdekken, dus we zijn ook weer lekker snel onderweg.

De grote stad en het bijbehorende drukke verkeer, worden al snel weer ingewisseld door de rust en de ruimte waar we voor kwamen. Het eerste stuk is nog door de wijngaarden van Marlborough Sounds, maar al snel slingeren we weer door de bergen en langs de kust.

We doen nog even snel wat boodschappen in Nelson, voordat we aan het einde van de middag aankomen bij onze volgende slaapplek in Upper Moutere. En wow..., dit moet toch wel het leukste slaapplekje zijn dat we ooit hebben gehad. We hebben een superleuk huisje op een terrein van 8 hectare, met een grote oprijlaan, een stuk bos, olijfbomen, tuin, gras en nog meer bomen. We kijken onze ogen uit, en we genieten van alle vogelgeluiden die we kunnen horen vanaf ons eigen terras.

Maar we eten snel wat, en gaan dan gauw naar bed. Het was toch wel weer een vermoeiende dag vandaag.

Wellington, the windy city

Vanochtend leek het ons wel een goed idee om met de auto naar het centrum te gaan. Dan hoeven we niet nog een keer die berg af en op te lopen. Hadden we daar maar iets langer over nagedacht...
Het centrum is makkelijk gevonden, en de drukte van de grote stad valt ook wel mee. We vinden ook redelijk snel een parkeergarage. Maar we hadden niet in de gaten dat die niet helemaal gebouwd is op grote auto's.
In vind het superknap hoe Erwin het doet. Zelfs nadat ik hem al nadrukkelijk gevraagd heeft of hij dit wel zeker weet. Maar op dek E geeft hij het toch op. We betalen en gaan weer de parkeergarage uit. Maar dat schrijf ik een stuk makkelijker, dan dat Erwin het reed...
Volgens mij heb ik hem nog nooit zo gespannen, geconcentreerd en bijna hulpeloos gezien. Maar met een paar keer heen en weer steken, lukt het hem om ook weer veilig en zonder schade buiten te komen.
We hebben zoveel slingerwegen, smalle tunnels en haarspeldbochten gehad deze afgelopen dagen, maar de parkeergarage in Wellington was toch het meest spannende...
We tanken de auto af en rijden nog een keer door de wasstraat en dan zetten we hem weer heel snel terug bij onze B&B. We lopen de berg wel weer af.

Het centrum van Wellington, blijft toch een soort cultuurshock. Ondanks dat het in verhouding maar een kleine (hoofd)stad is met 200.000 inwoners, vind ik het toch ineens wel heel erg veel mensen, tussen de hoge gebouwen en straten met veel verkeer.
Maar de winkelstraat is wel leuk. En om alle bezoeken aan de begraafplaatsen een beetje te compenseren, wordt vandaag speciaal voor Erwin ook de Lego winkel bezocht...

Vandaag staat de Cable Car op de planning, en die is gelukkig ook snel gevonden. We gaan de hele rit naar boven en genieten daar van een kop koffie, een mooi uitzicht over de stad en het bijbehorende museum.

Hierna lopen we door de botanische tuin naar beneden. De tuin is goed onderhouden en mooi aangelegd met diverse bomen, planten en struiken. Er zijn natuurlijk weer heel veel kleurrijke bloemetjes om te fotograferen (volgens mij heb ik een nieuwe hobby). Het valt op dat de meeste bankjes hier aan anderen worden opgedragen. Meestal aan overledenen familieleden of vrienden, maar we zien er bijvoorbeeld ook eentje die is opgedragen aan de kat die altijd in de tuin kwam wandelen en geliefd was bij het personeel en de bijzoekers.
En het valt op dat een vakantiegevoel blijkbaar rare dingen met je kan doen. We vinden ineens zelfs de eenden fascinerend genoeg om er foto's van te maken...

Eenmaal terug in het centrum besluiten we, om tegen al onze principes in, naar het Te Papa museum te gaan. Daar staat Wellington toch wel om bekend. Ik had begrepen dat dit gratis zou zijn, dus als we het niks zouden vinden (wij zijn niet zo van de museums) dan zouden we ook weer gewoon naar buiten kunnen gaan. Eenmaal daar aangekomen, blijkt het alleen maar gratis te zijn voor de inwoners van Nieuw-Zeeland. En Hollands als wij zijn, besluiten wij om dan alleen maar te doen waar we goed in zijn; iets drinken en eten in het bijbehorende cafe, en de souvenirwinkel bezoeken...
Maar dat is vooral omdat het eigenlijk al vrij laat in de middag is, en het museum dus nog maar eventjes geopend is. Dan zouden we ons heel erg moeten gaan haasten, en daar vinden we dan toch een beetje te duur voor.

Hierna trakteren we onszelf op een ritje met de bus terug de berg op naar onze B&B. Daar pakken we dan toch weer de auto om nog naar het uitkijkpunt helemaal boven op Mount Victoria te gaan kijken. En ook de weg hier naar toe is weer een groot avontuur. Het is opnieuw een slingerweg, maar hier staan ook nog overal auto's langs de kant geparkeerd en de mensen rijden hier als gekken.
Net als we het willen opgeven, vinden we het uitkijkpunt toch nog. We hebben ook hier weer een prachtig uitzicht over de stad en over de haven. We kunnen zelfs de ferry voor morgen al zien liggen. En we hebben uitzicht op het vliegveld waar we ook nog net een vliegtuig zien opstijgen. En hier wordt het wel heel erg duidelijk waarom Wellington "the windy city" wordt genoemd. We moeten goed opletten dat de telefoons niet uit onze handen waaien tijdens het foto's maken.
De plannen om hier te picknicken en te blijven wachten tot het donker is, om alle lampjes te kunnen zien, laten we toch heel snel voor wat het was. We gaan terug naar de B&B en picknicken wel in onze kamer. Daarna is het nog tijd om de koffers weer netjes in te pakken, waardoor het een beetje voelt alsof de vakantie al over is. Maar morgenochtend maken we al vroeg de overtocht naar het Zuidereiland. Maar nu eerst voor het laatst lekker slapen op het Noordereiland.

Vreemd

Dat is vreemd...
Ik had ons verslag van vandaag geplaatst, maar ik krijg steeds de melding dat het als spam gemarkeerd is en daarom niet zichtbaar is voor bezoekers.

Wellicht ligt het aan de wifi verbinding hier. Ik heb het verhaal in ieder geval wel opgeslagen en zal het later deze week nog eens proberen om te posten.

We zijn in ieder geval goed aangekomen in Wellington.

Onderweg naar Wellington

We zijn al 10 dagen in Nieuw-Zeeland. Wat gaat de tijd snel!! En wat hebben we al veel gedaan en gezien, en wat hebben we nog lekker lang te gaan...
Vanochtend hebben we afscheid genomen van hele lieve mensen op een heel mooi en fijn plekje. Ik vind het alweer jammer dat we moeten gaan.
Op aanraden van de eigenaren van de B&B (of eigenlijk onder lichte dwang, want ze kunnen onze auto nog een tijdje blijven volgen als we wegrijden), gaan we eerst nog naar de begraafplaats die bij hun om de hoek ligt. Na ons gesprek van gisteren, vinden ze dat we daar toch ook echt moeten zijn geweest, voornamelijk vanwege de ligging van deze begraafplaats.
Mocht je niet van begraafplaats foto's houden, dan beloof ik dat dit voorlopig de laatste zullen zijn. Erwin houdt ook niet van begraafplaatsen, maar hij gaat wel altijd braaf met mij mee, als ik weer eens eentje wil bezoeken. En nu we er twee vlak achter elkaar hebben bezocht, zullen we voorlopig geen anderen meer gaan bekijken.
Op deze begraafplaats valt het trouwens op dat er tegenwoordig wel steeds vaker een geboorte- en sterfdatum op de grafsteen staat. En we zien dat het steeds meer gebruikelijk wordt om ook de achterkant van de grafstenen te gebruiken.

Hierna rijden we via State Highway 45, ook wel Surf Highway genoemd, naar het zuiden. We hopen nog bij de vuurtoren van Cape Egmont te kunnen gaan kijken, maar die is met de auto niet bereikbaar.
We hebben wel een andere, hele nieuwe ervaring. We worden opgehouden door een kudde koeien. Wij kunnen er wel om lachen, we hebben immers vakantie en dus alle tijd. De koeien zelf lijken het wat minder grappig te vinden. Ze kijken in ieder geval niet heel erg vrolijk.

De Surf Highway gaat over in de State Highway 1, zeg maar de A2. En na alle mooie routes van de afgelopen dagen, is die van vandaag eigenlijk wel een beetje saai te noemen. Of wij zijn gewoon echt in een hele korte tijd, hele verwende toeristen geworden.
Natuurlijk is de omgeving nog steeds hartstikke mooi. Maar op de een of andere manier maakt het vandaag niet meer zo'n enorme indruk op ons. Wat wel nog indruk maakt, zijn de laatste uitzichten op Mount Egmont. De vulkaan dwingt toch een bepaald soort respect af. En vandaag gunt hij ons echt nog een paar mooie momenten.
Daarnaast word ik helemaal vrolijk van de paarse bloemetjes die hier in de berm groeien. Toch nog steeds dankbaar voor de kleine (en de grote) dingen dus, en toch niet helemaal verwend en veeleisend.

We lunchen vandaag op een heel leuk plekje. In Foxton hebben twee Nederlanders een molen nagebouwd. Men zegt dat dit de enige molen is op het zuidelijk halfrond, die nog zelf meel maalt op pure windkracht.
We eten er een frietje speciaal en we kopen er pickwick thee (incl. spaarpunten en vragen op de labels) in een winkeltje met alleen maar Nederlandse spulletjes. Ook daar ben ik helemaal blij mee, want de thee van hier is toch niet zo mijn ding.
We hebben trouwens ook nog een leuk gesprek met de dame die in het winkeltje werkt. Haar vader kwam uit Sittard en is opgegroeid in de Bergstraat. Ineens is de wereld weer heel erg klein.

Op het laatste stuk richting Wellington val het op dat de wegen steeds breder worden (op het einde zelfs twee- of driebaans), dat ze steeds minder slingeren en dat het verkeer steeds drukker wordt. En het contrast tussen de grote stad en de omgeving van Mount Egmont kon ook gewoon niet groter zijn.

Eenmaal in Wellington aangekomen, is onze laatste B&B op het Noordereiland ook weer redelijk makkelijk en snel gevonden. En we hebben alweer een leuke, schattige, kneuterige slaapplek, waar we ook weer heel vriendelijk ontvangen worden. De B&B ligt op Mount Victoria, waardoor we evengoed wel weer een fantastisch uitzicht hebben.

Als we weer helemaal geinstalleerd zijn op de kamer, lopen we nog even naar het centrum om daar wat te eten. Onderweg valt het vooral Erwin op dat de stroom nog ouderwets van huis naar huis gaat. En wat zou hij toch graag eens willen proberen of hij ook mensen kan ontkoppelen van het stroomnet. "Gewoon, om te zien wat er dan gebeurt...".

Na het eten lopen we de berg ook weer op richting B&B. Er is alweer een dag voorbij.
En terwijl het buiten steeds donkerder wordt, genieten we ook wel weer van alle lampjes die we zien. En we hebben nog even geteld; dit is pas onze vijfde slaapplek in Nieuw-Zeeland van de vijftien die we geboekt hebben. We hebben dus nog heel wat avonturen te gaan.

PS 1: Dankjulliewel voor alle lieve berichtjes. Ik word er een beetje verlegen van. Maar het is wel heel fijn om te lezen dat jullie zo enorm mee genieten. Ik merk dat ik de site zelf ook gewoon heel hard nodig heb om alles te kunnen verwerken en onthouden. We moesten vandaag bijvoorbeeld alweer heel hard nadenken hoe onze badkamer in Auckland er ook alweer uitzag.
Dus ik blijf lekker schrijven. Laten jullie dan vooral ook maar weten hoe het weer bij jullie is en hoe hard jullie moeten werken, of misschien zelf ook genieten van een (herfst)vakantie.

Dikke knuffel voor jullie allemaal -xxx-

PS 2: Gisteren kreeg ik steeds de melding dat het verhaal gemarkeerd werd als spam en daarom voor de jullie niet zichtbaar was. Ik had er een hele blije foto tussen gezet van mijn doosje Pickwick thee. Waarschijnlijk heeft hij dit als reclame gezien, en daarom het verhaal geblokkeerd. Als het goed is, kunnen jullie nu wel alles gewoon weer zien en lezen.

New Plymouth

Na de relatief rustige dag van gisteren, kunnen we er vandaag weer volop tegenaan...We beginnen de dag bij de Te Rewa Rewa brug. Deze brug heeft ooit een prijs gewonnen voor zijn design. En als we de brug zien, dan snappen we dat ook wel. Je mag zelf weten wat je er in ziet, een golf die op het punt staat te breken, of een skelet van een walvis.
Wij zien vooral een mooie brug, met aan de overkant een nog mooier uitzicht; Mount Egmont, of Mount Taranaki (Maori naam) of Berg Piet (zoals wij onze achterbuurman deze dagen genoemd hebben...). De vulkaan waar we vandaag ook de top van kunnen zien.
Het bijzondere aan deze brug is, dat als je hem vanaf de waterkant bekijkt, hij er eigenlijk uitziet als een gewone brug. Het is dus maar goed dat we eerst over de brug zijn gegaan, anders was de kans groot geweest dat we iets aparts hadden gemist.

Vanaf de brug gaan we door naar de Te Henui begraafplaats. Dit is een van de oudste begraafplaatsen in de regio, en wordt hier meer als een park/tuin beschouwd. Het is een mooie serene plek, met veel groen, bomen en bloemen, waar we ook weer uitzicht hebben op de vulkaan en waar wel een aantal dingen opvallen. Op sommige plekken liggen er heel veel graven bij elkaar, en toch straalt het overal een bepaalde rust uit. De begraafplaats wordt goed onderhouden. En graven die echt vervallen zijn, worden nu vaak gebruikt als een bloemenperk. Op sommige plekken liggen de graven trapsgewijs naast elkaar, wat een bijzonder effect geeft. Maar het meest opvallende vind ik wel dat er bijna nergens een geboortedatum op de grafmonumenten staat. Bijna overal staat alleen een sterfdatum en de leeftijd van de overledene. Ik heb dit later nagevraagd bij de eigenaren van onze B&B en dit blijkt een oud gebruik te zijn (al kwamen ze na even nadenken tot de conclusie dat ze het bij hun eigen vaders ook zo hebben gedaan). Er zit dus geen verhaal of bijgeloof achter, dit is hoe ze het hier doen.

Na de begraafplaats gaan we door naar Pukekura Park. De regio Taranaki wordt ook wel "de tuin van het Noordereiland" genoemd, omdat de bodem hier zo vruchtbaar is. Er zijn dus ook veel tuinen en parken in de buurt, maar dit zou volgens de insiders het mooiste park moeten zijn. Het park is 52ha. groot, dus we kunnen het niet helemaal bekijken. Maar dat wat we er van gezien hebben, was wel ook heel mooi, inclusief het uitzicht op de vulkaan....
Het enige nadeel was dat je zelf de waterval en de fontein aan moest zetten. Dat haalt dan toch wel weer iets van de charme weg.
In het park ligt ook een leuke tearoom, waar we vandaag geluncht hebben met een bagel met zalm en een pie (bladerdeeg taartje) met gehakt en kaas. We zien weer af hoor...


(let op het knopje onderaan in de foto, daar kon je de waterval mee aanzetten, en dan "deed" deze het een kwartiertje)

Na alle plekjes waar we uitzicht hadden op de vulkaan, wordt het tijd om ook zelf de vulkaan op te gaan. Gelukkig kan dat met de auto. Het slingert weer aardig omhoog, en uiteindelijk komen we op een plateau met een grote parkeerplaats. Vanaf hier starten wandelingen van verschillende afstanden en tijden. Wij kiezen (maken) de allerkortste en lopen maar een paar minuten omhoog. Het is al laat in de middag, we hebben geen idee tot hoe ver we kunnen gaan, wat de weersomstandigheden ziin, en hebben ook niet de allerhandigste schoenen aan voor deze activiteit. Maar het uitzicht is wel weer geweldig, zowel naar boven toe (ook al kijken we tegen de wolken aan) als naar beneden.

Van hieruit gaan we nog wat boodschappen doen. Vanavond picknicken we in de auto op de parkeerplaats bij de Sugar Loaf Islands, zodat we zeker weten dat we op tijd zijn en dat we een goede plek hebben voor de zonsondergang.
Helaas is het vanavond wel erg bewolkt, waardoor deze toch niet zo mooi is als de afgelopen twee dagen. Maar dat is eigenlijk klagen om niks, want het is nog steeds een hele belevenis en hartstikke mooi. Let bij de eerste foto ook even op de regenboog, recht boven de rots.

En net als we deze dag ook weer willen gaan afsluiten, laat Mount Egmont zich toch nog in volle glorie zien. Wat een verrassing, en wat een bijzondere afsluiting van opnieuw een bijzondere dag.