Milford Sound

Vanochtend worden we opnieuw wakker met regen. En ook de "gevreesde" regenboog is weer terug. Al zorgt die uiteraard ook wel weer voor een mooi plaatje. Maar toch hopen we dat het nu wel echt de laatste regenboog was deze vakantie...

Deze ochtend hebben we een excursie naar de glowworm caves. We beginnen met een boottocht over Lake Te Anau met de catamaran die ook op bovenstaande foto staat.
We leren veel over het meer, onder andere dat het het grootste zoetwater meer is van AustrelAsia. En dat het op het diepste punt maar liefst 417 meter diep is.
Het waait hard, en het regent ook nog steeds ("a good day to be in the caves", aldus de reisleidster). We zitten dus lekker binnen in de catamaran en daar is het zicht te slecht om foto's te maken.

Na een half uurtje varen komen we bij de grotten aan. Hier mogen we absoluut geen foto's maken. Zelfs smartwatches moeten afgedaan worden, om iedere vorm van onnatuurlijk licht te vermijden.
Na een korte wandeling door de grotten, die op zichzelf ook al heel indrukwekkend zijn door de krachtige waterstromen en watervallen en door prachtige rotsformaties, komen we bij kleine bootjes uit.
Hier mogen we instappen en dan worden alle lichten gedoofd en we moeten allemaal muisstil zijn. Gelukkig houdt iedereen zich aan de afspraken en we hebben echt een hele bijzondere ervaring als we door de grot met de gloeiwormen varen. Ik weet ook gewoon niet hoe ik dat moet omschrijven. Zo bijzonder!!
Het is ook te merken dat het bij iedereen indruk maakt. Want als we bijna weer uit de grot zijn en het weer toegestaan is om te praten, blijft het toch nog heel lang stil.
We krijgen nog een kop warme chocomel en een presentatie over de gloeiworm. Hier leren we onder meer dat de gloeiwormen licht geven om hun prooi te lokken, dat ze eigenlijk best lui zijn, dat ze hun web maken om hun prooi binnen te hengelen en dat dat web gemaakt is van overgeefstel en uitwerpselen. En nog geen half uur geleden riepen we nog heel hard "Wauw" bij datzelfde web... Dit zet alles toch weer in perspectief ;-)
We leren ook dat gloeiwormen ook niet vies zijn van kannibalisme. Is de buurman lastig, of komt hij in jouw territorium, dan eet je hem gewoon op. Zou dat niet een mooie oplossing zijn in onze hele wereldproblematiek?

Eenmaal terug in Te Anua, stappen we weer in de auto voor een roadtripje naar Milford Sound.
Het regent nog steeds, en ik betrap mezelf erop dat ik langzaam toch wel de balen begin te krijgen van het weer. Maar na snel omdenken, realiseer ik me ook dat deze regen er wel voor zorgt dat we ook vandaag onderweg weer prachtige uitzichten hebben. Want zonder die regen, hadden we waarschijnlijk niet zoveel en zulke mooie watervallen gezien.

We houden een korte pauze bij de Mirror Lakes, die vandaag natuurlijk alles doen behalve "spiegelen".



Op een volgende parkeerplaats zien we voor het eerst de Kea, een bergpapegaai. De Kea is ook een bekende vogel in Nieuw-Zeeland net als de Kiwi. Het is ook een bedreigde soort, maar ook voor deze vogel lopen allerlei succesvolle projecten om de populatie weer groter te krijgen.
Het zijn nieuwsgierige vogels, en er wordt gezegd dat het een van de de meest intelligente vogels zijn. En bang zijn ze zeker niet. Er zat er al bijna eentje in de auto.

De verdere route wordt steeds leuker, interessanter en mooier. Het aantal watervallen neemt toe, het slingert weer alle kanten op, we rijden weer eens door een tunnel van maar liefst 1,2 kilometer lang, we rijden door een gebied met (laag) lawinegevaar, maar dus wel met een stopverbod en we, maar vooral Erwin, geniet(en).
Ik citeer: "Zo moet een paradijs er uit zien...".

We komen veilig aan in Milford Sound. En ook hier kunnen we nog net een paar mooie foto's maken, voordat het nog mistiger wordt en het hele fjord niet meer zichtbaar is.

We drinken een kop cappuccino en gaan weer terug. En ook op de terugweg lukt het ons toch nog om een paar mooie foto's te maken.

Aan het begin van de avond zijn we weer terug in Te Anau, waar we alweer kunnen terugkijken op een hele bijzondere dag.
We eten vandaag kipschnitzel en zalm in een leuk zaakje en daarna gaan we onze koffers maar eens omhuizen.
Morgen vertrekken we voor een twee daagse (1 nacht) cruise in Doubtful Sound en dan is 1 koffertje met bagage wel voldoende (en toegestaan). Het weer lijkt gelukkig iets beter te worden, maar we hebben er hoe dan ook super veel zin in. Het zal bijzonder zijn voor Erwin om niet zelf te hoeven rijden en ook alleen maar rond te hoeven kijken.

Dat betekent wel dat we nu echt een paar dagen offline zijn. Ik zal jullie zsm. weer bijpraten, maar het kan een aantal dagen duren. Want als we woensdag weer terug aan land komen, hebben we daarna ook nog een relatief lange rit naar Dunedin en ik weet niet hoeveel zin ik dan nog heb om te schrijven...
Maar we gaan ons weer melden!!
Tot gauw!!

Queenstown / Te Anau

Vanochtend werden we wakker na een nachtje nachtvorst (en dus een heldere sterrenhemel), en wat denk je...
Een strak blauwe lucht, een zonnetje, en om 09.30 uur horen we de eerste helikopter voorbij komen. Dat is balen...
Maar het zal wel een reden hebben gehad. Wij genieten dan maar van ons laatste ontbijt hier met een prachtig uitzicht. En omdat ik er maar geen genoeg van kan krijgen, deel ik het ook graag nog een keer met jullie...

Na ons gebruikelijke ritueel van ontbijten, douchen, spullen inpakken, afscheid nemen en balen dat we weer moeten vertrekken, gaan we weer op pad.
Vandaag is ook de dag om onderweg foto's te maken, want vandaag is ook de laatste keer dat we deze weg rijden. Gelukkig kent Erwin mij ondertussen wel een beetje en is hij zo vriendelijk om toch net wat vaker te stoppen dan dat we normaal zouden doen.

Dit zijn de uitzichten bij/over Lake Wanaka:

En dit zijn de uitzichten bij Lake Hawea, dat net ietsjes verderop ligt:





Ik durf nu echt wel te benoemen dat dit het mooiste stukje Nieuw-Zeeland is waar we tot nu toe zijn geweest. En ik durf te betwijfelen of het ergens anders ook nog zo mooi gaat zijn.

Als we Wanaka voorbij zijn, zien we het landschap ook weer veranderen. We rijden weer langs een aantal wijngaarden. En de bergen worden weer heel erg rotsachtig.


En onderweg naar Queenstown stoppen we ook nog even bij de Roaring Meg Lookout in de Kawarau Kloof, waar ook een waterkrachtcentrale in ligt.



Queenstown ligt op de route naar Te Anau, dus we besluiten daar ook een paar uurtjes naar toe te gaan. Het is de stad van de avontuurlijke sporten. Maar voor ons ligt het avontuur vandaag in de kabelbaan (met uitzicht op de stad en op de bergketen The Remarkables) en het eten van een hotdog aan de kade van het meer.
We hadden natuurlijk nog heel, heel graag willen gaan bungeejumpen, skydiven en jetboaten, maar daar hadden we helaas geen tijd meer voor...
Het was wel een leuke stad, die ons aangenaam verrast heeft, ondanks de drukte. Hier hadden we zeker nog meer tijd kunnen doorbrengen, als we niet al andere plannen hadden gehad.






Het laatste stuk naar Te Anau is weer wat "saaier". De bergen worden wel weer groener, het lijkt alsof het aantal schapen ook toeneemt, maar de weg is weer gewoon een rechte weg.
En in Te Anau wordt het wel even spannend. We moeten de afslag naar het industrieterrein nemen om bij onze B&B uit te komen. Dat belooft niet veel goeds...
Uiteindelijk valt het wel mee. De komende twee nachten slapen we in een B&B in een nieuwbouw-villawijk net buiten de stad. Op zich niks mis mee, maar wat zijn we dus verwend geworden de afgelopen dagen/weken...
Maar zoals we zelf altijd zeggen: "Als we maar een bed en een douche hebben, en alles schoon is, is het prima". Dus ook dit is helemaal prima.


We gaan nog wat eten in het centrum en lopen nog even een rondje. En dan is deze dag ook weer klaar. Ondanks dat het relatief korte afstanden zijn (vandaag 285 kilometer), zijn de reisdagen toch ook wel vermoeiende dagen.

Makarora

Vanochtend werden we wakker met regen. Toen wisten we eigenlijk al gelijk genoeg. Maar zoals afgesproken, bellen we toch maar even met de organisatie waar onze excursie geboekt was. En helaas, ook vandaag vinden de piloten het niet verantwoord om te vliegen / te varen. Onze excursie zals dus geannuleerd worden...
Super jammer natuurlijk. Gelukkig weten we niet wat we missen, maar het is wel alweer een goede reden om nog eens terug te komen.

Vandaag gaan we dus maar iets heel anders doen. We gaan een kijken nemen bij Wanaka Lavender Farm. Een grote lavendelkwekerij, die ook opgesteld is voor publiek. Het ziet er allemaal heel erg mooi uit. Het is netjes aangelegd, en ze hebben hun beste gedaan om er ook echt een leuke "attractie" van te maken. We merken alleen dat we net te laat zijn in het seizoen, want ze hebben ook veel tulpenvelden, maar de tulpen zijn al uitgebloeid. En van de andere kant zijn we net te vroeg in het seizoen, want de lavendel bloeit nog niet.
Maar we krijgen onze tijd toch wel weer gevuld.

(Geen idee waar die paarse deur voor is. Maar we hebben het vermoeden dat bij de Instagrammers heel erg populair is.)

Als we overal geweest zijn, gaan we natuurlijk ook nog even wat drinken in het bijhorende cafe, waar uiteraard ook alles met en van lavendel wordt gemaakt. We eten een framboos-lavendel blondie en drinken lavendel thee; "the fruity one".
Alleen was dat wel even schrikken bij het inschenken. Maar hij was wel lekker.


Daarna besluiten we dat we lekker terug gaan naar ons huisje voor een luie middag. Dat hebben we ook wel eens verdiend. Onderweg stoppen we wel nog bij Lake Hawea. Ik krijg maar geen genoeg van alle uitzichten en ik zou het liefst na iedere bocht willen stoppen om foto's te maken. Maar Erwin heeft daar wat minder zin in. Waarschijnlijk omdat ik ook bij iedere foto verkondig dat deze omgeving niet vast te leggen is op foto...

Eenmaal terug in het huisje, doen we dus niks meer. Iemand doet een middagdutje, we vouwen alvast wat was op die we deze dagen gelukkig ook hebben kunnen doen, we warmen het eten op dat de eigenaar vanochtend al is komen brengen, omdat zij vandaag weg moesten (Snapper Pie), maar we genieten vooral de laatste uurtjes van het waanzinnge uitzicht in onze achtertuin. Er is vannacht nog verse sneeuw gevallen en de bergen zijn vandaag toch wel op hun mooiste (maar dat komt waarschijnlijk ook door het weer).

Wanaka

Vandaag zou eigenlijk DE dag worden in deze vakantie. We zouden een helikoptervlucht gaan maken, ergens in binnenland (waar je met de auto dus niet komt) gedropt worden, een wandeling maken van drie uur, en dan met de jetboat weer worden opgehaald en teruggebracht.
Maar helaas... Het regent en waait nog steeds (te) hard, dus er wordt niet gevlogen vandaag. En dan kans dat het morgen wel gaat gebeuren, is extreem klein.
Dat is wel even balen.

Maar we gaan natuurlijk niet de hele dag zitten sippen in dit leuke huis in deze prachtige omgeving. Na een rustige ochtend vertrekken we naar Wanaka. En de weg er naar toe is al fantastisch. Ik heb vandaag maar een paar foto's gemaakt, en voor de rest heb ik er vooral van genoten. Ook, omdat ik weet dat we deze weg minimaal nog een keer gaan rijden deze vakantie, misschien ook wel twee keer.

We rijden langs Lake Wanaka en langs Lake Hawea voordat we in het stadje Wanaka uitkomen. En daar waar Makarora echt "the middle of nowhere" is, is Wanaka wel "het Valkenburg van het Zuidereiland". Het is erg toeristisch en erg druk. Maar ook wel erg mooi door de ligging aan het meer. Langs datzelfde meer hebben ze ook een tijdlijn gemaakt tot het jaar 2000 met van ieder jaar belangrijke regionale, landelijke en internationale gebeurtenissen. Echt leuk gemaakt. En er staat ook weer een bankje ter nagedachtenis aan iemand, maar deze keer is er zelfs een vaasje aan vastgemaakt. Op de een of andere manier creeert dat ook wel een soort "alles zeggend beeld".

Aan, of eigenlijk in, hetzelfde meer staat ook de meest gefotografeerde boom van Nieuw-Zeeland. In 2014 heeft iemand een belangrijke prijs gewonnen met een foto van deze boom. Daarna is deze een eigen leven gaan leiden op social media, en nu is hij wereldberoemd onder de naam #thatwanakatree.
Natuurlijk kunnen wij deze trend niet aan ons voorbij laten gaan en er ook een paar mooie plaatjes van maken. Maar het meeste plezier hebben we toch weer aan het hele ritueel er omheen. Er komen aardig wat toeristen op af, die allemaal een insta-waardige foto willen hebben.
In tegenstelling tot Erwin trouwens, die ondertussen wel een beetje klaar is met alle selfies die mij steeds mislukken en die hij dan maar weer moet maken...

Nadat we het hele tafereel een tijdje aanschouwd hebben, gaan we weer lekker terug naar ons huisje.
De uitzichten blijven fantastisch en ik kan foto's blijven maken. Maar eenmaal terug in het huisje, ontdekken we dat de bergen (of Moeder Natuur) toch ook nog blij is met ons. Kijk eens wat een liefde. Of ben ik de enige die hier een hartje in ziet...

Vanavond worden we ook verwend met gevulde paddestoelen op toast, kip met geroosterde aardappelen en courgette, en een zwarte bessen - appel crumble. En vanavond gaat de open haard aan, wat ook nog eens voor extra sfeer zorgt. Lekker genieten!

Onderweg naar Makarora

Ergens in het achterste hoekje van onze slaapkamer hebben we toch wifi-verbinding. Ik kan jullie dus alsnog op de hoogte houden, zij het wel met een dag vertraging.

Vandaag hadden we een korte rit, maar een lange dag gepland. De mensen in Franz Josef, maar de eigenaar van de B&B in Greymouth ook al, hadden ons al gewaarschuwd dat we echt de tijd moesten nemen voor deze route omdat er zoveel te zien is onderweg. En dat hebben we geweten.

Na bijna een emotioneel afscheid in Franz Josef gaan we eerst een kijkje nemen bij Fox Glacier. En ook dat uitzicht hebben we vandaag "gemist". Althans, bij het officiele uitkijkpunt. Want als we daar weer wegrijden, laat de gletsjer zich onverwacht toch nog even zien. Moeder Natuur is maar wat aardig voor ons deze dagen.

We wilden daarna ook nog bij Lake Matheson stoppen. Dat zou een groot spiegelmeer moeten zijn (hetzelfde principe dus als Peters Pool, maar dan groter). Maar het regent, het is bewolkt en het is mininaal drie kwartier lopen tot aan het eerste uitkijkpunt. We besluiten dit daarom toch maar over te slaan. Het zou zonde zijn als we drie kwartier door de regen lopen, om bij een meer uit te komen wat en niet niet spiegelglad is (door de regendruppels) en waar geen spiegeling te zien is (door de mist en de wolken).

We gaan dus verder met onze route, waarbij vooral het weer ons vandaag weet te verbazen. In de binnenlanden lijkt het wel herfst. Het waait en het regent behoorlijk. Maar eenmaal aan de kust lijkt het wel zomer. Het is geen strak blauwe lucht, maar hij is wel blauw. Het zonnetje schijnt en het begint alweer behoorlijk warm te worden.
Zie hier het contrast tussen binnenland en het uizicht bij Bruce Bay:

We lunchen vandaag op de parkeerplaats bij Knight Point, waar vooral de kleur van het water heel erg opvalt.


En onze laatste stopplaats langs de kust is bij Ship Creek, waar we voor het eerst ook op een zandstrand staan en waar ze duinen kennen. Hier is het vooral de kracht van de golven van de Tasman Sea die heel veel indruk maakt.
Aan de overkant van de Tasman Sea ligt Sidney, maar het is niet niet helder genoeg om dat te kunnen zien liggen... :-)
(zo'n 2000 kilometer verderop)




We rijden weer terug het binnenland in. Deze route kent ook een heel aantal one-lane bridges. En het lijkt wel alsof ze steeds smaller worden. En deze was zelfs zo lang dat er ook twee punten waren om elkaar toch te kunnen passeren, voor het geval je niet op tijd in de gaten hebt als er vanaf de andere kant al iemand de brug opgereden is.


Eenmaal weer in het binnenland beginnen we aan de Haast Pass. Een bergpas met heel veel watervallen. We kunnen ze niet allemaal gaan bekijken. Maar de twee die het dichtst bij de weg liggen, zijn wel het stoppen waard.

De eerste is waar we stoppen is Thunder Creek Falls. En daar vlakbij in de buurt ligt Gates of Haast, wat ook erg indrukwekkend is.




De tweede waterval is de Fantail Falls. En hier worden voor het eerst deze vakantie ook weer steentjes gestapeld voor geluk.



We vinden dat we wel genoeg gezien hebben onderweg en gaan op zoek naar onze volgende slaapplek in the middle of nowhere. Maar deze ligt wel aan de grote weg en is dus toch heel erg makkelijk gevonden.
"The Dutchies" zoals de eigenaar ons omgedoopt heeft, krijgen een upgrade. De komende dagen slapen wij in een huisje, wat toch wel het allerleukste huisje moet zijn, waar wij ooit geslapen hebben....
En niet alleen het huisje is super leuk, het uitzicht is echt onbeschrijfelijk. Daar bestaan gewoon geen woorden meer voor.



Uitzicht aan de voorkant:


Uitzicht aan de achterkant:



's Avonds krijgen wij, in datzelfde huisje, een heerlijke driegangen maaltijd voorgeschoteld, gekookt door de eigenaresse van deze B&B. We genieten van een whitebait omelet (kleine visjes, die hier een lokale specialiteit zijn), pasta met een verse groene salade en brood met boter, en iets wat tussen yoghurt en ijs in zit, met verse bessen als nagerecht. Als dit door blijft gaan, zijn wij na de komende drie nachten 10 kilo zwaarder.
Maar wat een voorrecht om hier te mogen zijn en op deze plek te mogen overnachten!

Franz Josef

We hadden weer eens ouderwets druk programma vandaag, maar we hebben er opnieuw van genoten.

Vanochtend kregen we eerst zelfgemaakt crepes met vers fruit uit eigen tuin, en yoghurt met rabarber uit eigen tuin. Wat een feest!!
En we hebben opnieuw een leuk gesprek met de eigenaren van de B&B, waarbij we al heel erg veel leren over de kiwi's (de vogels in dit geval).

Het weer is droog en er is zelfs een zonnetje te zien, maar voor vanmiddag hebben ze alweer regen voorspeld. Dit gebied blijkt het natste gebied van Nieuw-Zeeland te zijn en in Franz Josef valt ieder jaar gemiddeld 5 meter regen.
Wij pakken deze kans dus graag aan, en beginnen bij de gletsjer. Er zijn een paar korte wandelingen in de omgeving. Wij doen de Douglas Walk, die ook langs Peters Pool komt. Dit is een klein spiegelmeer dat ooit ontstaan is door een stuk afgebrokkeld ijs van de gletsjer. En dit is dan natuurlijk ook een ideale plek om prachtige foto's te maken. Daar nemen we ons ook echt even de tijd voor, ook al is het meer niet spiegelglad, door de wind die er staat en toch een beetje miezelregen die valt.

We vervolgen de route en komen uit bij de Douglas Bridge. Een hangbrug die weliswaar geen onderdeel is van de route, maar waarvan we het toch niet kunnen laten om er overheen te lopen en weer terug te komen. Als is deze toch wel een beetje spannend, maar dat komt waarschijnlijk door het bordje dat er bij hangt...

Helaas begint het vanaf daar ook weer te regenen. Dat betekent dat tegen de tijd dat we weer terug zijn bij Peters Pool, we beseffen dat we vanochtend toch wel weer erg veel geluk hebben gehad met het uitzicht.

Aansluitend doen we ook nog de Valley Track. Deze loopt tot aan de voet van de gletsjer, voor zo ver de rangers dat verantwoordelijk vinden. Vandaag komen we niet heel erg ver. Maar gelukkig krijgen we "een raampje in de lucht" waardoor we toch nog een deel van de gletsjer kunnen zien.
Het bijzondere aan deze gletsjer is trouwens dat het de enige gletsjer ter wereld is die in een tropisch regenwoud ligt. Je verwacht dus dat je je warm moet aankleden, maar het is vandaag toch zo'n 12 graden en de luchtvochtigheid ligt erg hoog. Een hele aparte gewaarwording.




Na al deze indrukken wordt het tijd voor iets heel anders. We gaan een kijkje nemen bij het Wildlife Center, waar je echte kiwi's kunt zien. Ze hebben hier een programma, waarbij ze kiwi eieren uitbroeden, de kiwi's groot brengen in een zo natuurlijk mogelijke omgeving (dus ook in een omgekeerd dag/nacht patroon, zodat wij ze wel actief kunnen ze zien), en ze daarna ook weer uitzetten in het wild. Op deze manier proberen ze de kiwi-populatie weer wat groter te krijgen. Wat ze overigens ook wel lukt, want van deze soort kiwi, de Rowi, waren er eerst nog maar zo'n 200 en ze hebben dat aantal in de loop der tijd al weten te verhogen tot 600.
En wat zijn ze leuk!! Het zijn drukke vogels, die geen rust hebben. Ze blijven geen moment stil staan en zijn heel nieuwsgierig. Helaas mogen we er geen foto's van maken, maar als het kon, zou ik er zo 1 of 2 mee naar huis nemen.
Ik heb wel wat andere leuke foto's. En vooral de Maori legende over de kiwi vond ik heel interessant.

Omdat we nog wat tijd over hebben vandaag, gaan we ook nog een kijkje nemen bij Lake Mapoutika, waar je in theorie ook een prachtig uitzicht zou kunnen hebben op de gletsjer. Alleen vandaag niet, want sinds de regenbui van vanochtend is de gletsjer de rest van de dag in de wolken gehuld gebleven.


En op aanraden van de eigenaresse van de B&B gaan we ook nog bij Okarito Lagoon kijken. Hier krijg je een goed beeld van de wetlands uit de regio, en waarom deze zo belangrijk zijn. Dat is met name, omdat ze als een soort spons fungeren en de stromen regulieren in tijden van droogte en van overstromingen. De waterkwaliteit is hier erg goed, waardoor ze ook zorgen voor veel voedingsstoffen. En dat zorgt weer voor een grote varieteit aan flora en fauna.
Voor ons zorgen ze vandaag vooral voor mooie plaatjes.




En ook deze dag wordt weer afgesloten met een heerlijk etentje (eigenlijk wel het lekkerste eten van de hele vakantie tot nu toe). En nog een laatste mooie lucht vanaf onze veranda, voordat het buiten en binnen weer helemaal donker wordt.



De komende dagen gaan we trouwens naar een bijzonder afgelegen gebied op het Zuidereiland (omgeving Makarora). De kans is heel erg klein dat we daar bereikbaar zijn, laat staan dat we daar een internetverbinding hebben. Het kan dus zijn dat er een paar dagen niks gebeurt op deze site. Maar dan dus geen zorgen. En zodra het weer kan, worden jullie weer op de hoogte gehouden.

Onderweg naar Franz Josef

Een nieuwe dag, een nieuwe verhaal.
Maar eerst twee constateringen:
- We zijn al op de helft; wat gaat dat snel...
- Ooohhh, we zijn pas op de helft...

Vanochtend zijn we verwend geworden met een heerlijk ontbijt met alles erop en eraan; gepocheerd ei op toast, gebakken tomaat, worstjes en bacon van de lokale slager en gebakken champignons. Het was heerlijk, maar we zitten al helemaal vol, nog voordat de dag goed en wel begonnen is.
Helaas regent het ook alweer, maar daar laten we ons deze vakantie (hopelijk) niet meer door tegenhouden.
We beginnen eerst nog met een kort rondje door het centrum van Greymouth, maar daar is niet heel veel te beleven.
Vervolgens gaan we door naar het centrum van Hokitika. Een stadje dat zelf adverteert met "het vriendelijkste stadje van Nieuw-Zeeland" en waar veel handwerk wordt gemaakt en verkocht. Er zitten veel winkels met sieraden van jade en van de paua schelp, maar ook een glasblazer, iemand die stenen beschildert enz. enz. En er is een leuk bakkerijtje met een houtoven, waar ze heerlijke appelflappen maken... Hier krijgen we wel wat meer tijd gevuld en we kopen er een mooi souvenir voor thuis (dat veilig ingepakt werd voordat we er een foto van konden maken).

Vanuit het centrum van Hokitika rijden we door naar de kloof van Hokitika. Misschien had ons time-management vandaag wel iets beter gekund. We hebben vanochtend iets te lang "de toerist uitgehangen" in het centrum, waardoor we bij de kloof alleen nog maar tijd hebben om naar het uitkijkpunt bij de parkeerplaats te gaan. Het uitzicht is wel weer erg mooi. En we hebben alweer een goede reden om terug te komen.



We gaan onderweg naar Franz Josef, naar onze volgende slaapplek. Het is te merken dat we al wat langer op reis zijn, want mijn behoeften om onderweg heel veel foto's te maken, wordt steeds minder. Dat betekent niet dat de uitzichten niet meer mooi zijn, maar het betekent wel dat het al wat meer "gewoon" wordt.
Maar een paar dingen wil ik nog wel met jullie delen.

In Nieuw-Zeeland hebben ze veel one lane bridges. De bruggen zijn smaller dan de weg, waardoor je dus of als eerste over de brug mag, of moet wachten tot de tegenligger over de brug is gekomen. Vandaag hadden we een van de langste one way bridges tot nu toe, met natuurlijk ook weer een mooi uitzicht:



In Ross blijkt een soortgenoot van mij te wonen. Aanschouw de wereldberoemde Ross tea pot wall. Hij staat zelfs op tripadvisor...



Onderweg kan ik niet anders dan concluderen dat de Kiwi's, waarschijnlijk zich helemaal nergens van bewust, toch wel erg veel humor hebben. Kijk ook even naar deze foto. En let dan niet op de weerspiegeling, maar op de twee straatnamen...

En we hebben natuurlijk de eerste uitzichten op de gletsjer.

We komen weer veilig aan bij onze volgende cottage. En volgens mij schreef ik het al eerder deze week, maar dit moet toch wel echt het leukste huisje zijn waar we ooit geslapen hebben... Er staan er ondertussen al heel wat op een gedeelde eerste plek.
We worden weer heel vriendelijk ontvangen. En de eigenaresse is helemaal blij dat we niet van die chagrijnige toeristen zijn die de balen hebben van het slechte weer, maar die er juist overal het beste van proberen te maken.

Na een korte kennismaking pakken we onze spullen in en gaan we naar, wat ik al een aantal weken, "de kreeften-workshop" noem.
In Franz Josef kun je een uur lang een prive hottub afhuren. Deze wordt gevuld met vers gletsjerwater en daarna met hout warm gestookt. Het water is ongeveer 39 graden als je aankomt, maar als je er zelf niks in reguleert met de koudwaterkraan, kan dit oplopen tot zo'n 43 graden. Mij lijkt dat dit een beetje is hoe een kreeft zich moet voelen als hij de pan in gaat.
Maar wat een bijzondere ervaring is dit! Het is echt helemaal afgesloten, dus je hebt totale privacy. Je hoort nog steeds de volgens fluiten. Je hebt totaal geen idee dat je midden in de stad zit. En dit is de enige plek waar een regenbui een hele welkome afwisseling is.
We genieten, maar zullen de foto's voor onze prive collectie bewaren...

Na een uur zijn we weer helemaal schoon, maar vooral helemaal zen en lekker warm. Tijd om de dag af te sluiten met een heerlijk etentje.
Morgen hopen we wat meer foto's van de gletsjer te kunnen maken.

Greymouth; we zijn er...

Hoera.... het regent niet (meer) vanochtend!!
Dat geeft alvast goede hoop.

We pakken snel onze spullen in, en vertrekken weer. Onderweg is nog steeds duidelijk te zien waarom de weg gisteren afgesloten was.
En een deel van Highway 6 is nog steeds afgesloten, dus we moeten vandaag wel een stukje omrijden. Maar dat is niet erg.
We genieten weer van de uitzichten en we zien zelfs weer blauwe luchten en een zonnetje (en sneeuw).

We komen rond de middag aan in Greymouth, waar we dit keer een iets grotere B&B hebben (5 kamers een een lodge). We krijgen de blauwe kamer. Het is de kleinste tot nu toe, maar nog steeds ruim genoeg.

We leggen snel onze spullen op de kamer en vertrekken gelijk weer. Alle plannen die we hadden, dat gaan we niet meer halen, maar de Pancake Rocks bij Punakaiki kunnen we toch niet overslaan. Ze worden hier ook wel "het achtste wereldwonder" genoemd.

Maar eerst eten. En wat eet je als je bij de Pancake Rocks bent...:

Als we eenmaal vol zitten tot achter de oren, gaan we ook bij de rotsen zelf kijken. En ook daar kan ik eigenlijk maar 1 ding over zeggen: "Wauw!!".

De rotsformaties zijn opgebouwd uit laagjes rots (vandaar natuurlijk ook de naam). En op het bordje stond het mooi omschreven:

"In een tijd waarin het lijkt alsof alles uitgelegd kan worden, houdt de natuur nog aan een paar mysteries vast. De Pancake Rocks horen daar bij".

Geen idee dus hoe deze rotsformaties zijn ontstaan. Maar indrukwekkend zijn ze zeker. We hadden er nog wel 1000 foto's kunnen maken. Maar we houden het bij deze.

We krijgen onze middag hier wel gevuld.
Maar nadat we alles gezien hebben, en ervan overtuigd zijn dat we echt niet nog meer foto's hoeven te maken, vertrekken we richting het centrum van Greymouth.
Ondeweg stoppen we ook nog even om op het strand zelf te gaan kijken. De zon brandt alweer aardig, dus we blijven niet te lang.

In het centrum van Greymouth is alles gesloten. Waarschijnlijk omdat het vandaag Labour Day is in Nieuw Zeeland. Ik vind het wel bijzonder, want in de kleinere steden en dorpjes waar we vandaag doorheen zijn gekomen, was wel alles gewoon open.
Maar er valt vandaag voor ons dus weinig te (souvenir)shoppen.

We sluiten de dag af bij de gele boogjes. Dan kunnen we dat ook weer van onze to-do-list afstrepen. Bovendien waren er waarschijnlijk ook weinig andere plekken om te eten vandaag. En we zitten eigenlijk ook nog wel een beetje vol van onze lunch...

Het was weer een mooie, zonnige, warme, bijzondere dag vandaag. Al moet ik er wel eerlijk bij vertellen dat het nu wel alweer regent.
Maar gelukkig zitten wij hoog en droog in de B&B waar we ook moeten zijn...