We zijn weer thuis!

We zijn weer thuis!!
Al meer dan 24 uur, maar iets met vermoeidheid die het toch won van alles en iedereen...

Na een korte laatste nacht in Christchurch (bang dat we ons zouden verslapen), hebben we auto weer netjes ingeleverd en begon de grote terugreis.

Allebei de vluchten verlopen eigenlijk best goed. Het eten smaakt weer prima, het personeel is aardig, de keuze in films is weer enorm en het is grappig om te zien dat zelfs hier de Kerstversiering al hangt.

Alleen op wat hele korte dutjes na, doen we allebei geen oog dicht, op beide vluchten niet. Dat betekent dat we al 36 uur wakker zijn als we weer op Schiphol (uiteraard weer op de Polderbaan) landen, met dikke wallen onder onze ogen.

(fris en fruitig vertrokken vanuit Christchurch)

(al iets minder fris en fruitig vertrokken vanuit Singapore)

(kapot moe, vies en plakkerig, maar nog steeds genieten van een mega mooie reis, wachten op de koffers op Schiphol)

De koffers zijn snel weer compleet en we worden ontvangen door een heel enthousiast ontvangstcomite dat vanochtend ook al heel vroeg is opgestaan.

Daarna worden we netjes thuis gebracht, waar we overvallen worden door de ene verrassing na de andere verrassing. Wat een thuiskomst!! Iedereen die daar aan bijgedragen heeft; echt heel erg dankjulliewel daarvoor!!

Uiteindelijk wordt de vermoeidheid ons toch echt de baas en geven we er ook maar gewoon aan toe. We kruipen lekker in ons eigen wame bed (want wat is het koud hier in Nederland!!!). Eigen bed slaapt toch nog altijd het lekkerste...

Christchurch

En ook onze laatste dag van deze reis was een mooie dag!

Na wat opstartproblemen vanochtend (we hadden onszelf toestemming gegeven om nog een keertje uit te slapen), zijn we richting het centrum van Christchurch gelopen.
Hier hebben we een dagkaart gekocht voor de tram. Je kunt met de tram reizen om een stadstour te doen van ongeveer 50 minuten. Maar je kunt ook op verschillende punten in- of uitstappen ("het leven is als een tramreis"... hihi...).

Wij zijn als eerste naar de botanische tuin gegaan. En daar zijn we begonnen met de inwendige mens te verzorgen. We vinden een leuk plekje, waarvan wij dachten dat het ook weer zo'n typisch Engels theehuisje zou zijn. Blijkt het een Spaans tapasrestaurant te zijn, waar we de beste lunch van de hele vakantie eten.

Hierna hebben we genoeg energie om door de botanische tuin te wandelen. Al lijkt deze ook weer meer op een park met mooie bomen en struiken, een kitsch-fontein en de rivier de Avon. Je kunt ook een rondvaart maken op deze rivier, maar dat slaan wij vandaag over.

En midden in de tuin/het park ligt een prachtige rozentuin, die gelukkig wel al in bloei staat. Het is jammer dat we alleen de foto's kunnen laten zien. De geur moeten jullie er dan maar zelf bij bedenken.

Na de botanische tuin, gaan we met de tram weer terug naar het centrum. Hier gaan we bij de "Cardboard Cathedral" kijken. Dit is de kathedraal die gebouwd is om tijdelijk te gebruiken, zolang de originele kathedraal nog niet volledig gerestaureerd is. Inmiddels weten we dat er te weinig financiele middelen zijn om alles te kunenn restaureren. De tijdelijke kathedraal zal dus nog wel een hele lange tijd gebruikt gaan worden.
Deze kathedraal is gebouwd van containers en rollen karton die met hout gevuld zijn. Vandaar de naam "Cardboard Cathedral".




Onze volgende stop: Koffie!
Vandaag drinken we die in het oude Post & Telegraph Office. Een oud gebouw, waar ze binnenin nog van die buizen hebben, die ze bij ons vroeger bij de banken hadden, waar die capsules met geld doorheen werden "geschoten". Wat een herinnering, wat een leuk zaakje, wat een goede koffie en wat een efficiente toilet hebben ze hier.

Daarna lopen we nog een laatste rondje langs de souvenirwinkels, om onszelf ervan te overtuigen dat we echt alles gekocht hebben wat we wilden kopen. We zijn blij met de spulletjes die we al hebben, maar toch blijft er vandaag ook nog wel wat aan de vingertjes kleven... ;)

Via het leuke straatje Regent Street lopen we weer terug naar ons appartement.


Onderweg eten we bij Hoi Polloi, gewoon omdat ik de naam zo grappig vond klinken. We eten er een heerlijk visschotel en beseffen ons maar al te goed dat dit (voorlopig) ons laatste avondeten is aan de andere kant van de wereld.
Het is dat we jullie zo missen (en de dubbele wastafel op onze eigen badkamer, en de cooker in de keuken, en de pickwickthee, en de vrije dagen met de juiste financien...), maar anders zouden we er graag nog een paar weken achteraan plakken.


Ons volgende bericht zal waarschijnlijk vanuit Nederland zijn. Als ik er tenminste aan denk. Want regelmatig vergeet ik juist die laatste dagen ook te vermelden. Of ik ben er gewoon te moe voor...

Weet in ieder geval dat wij echt waanzinnig genoten hebben. En ik hoop dat we jullie een beetje hebben kunnen laten meegenieten.

Tot gauw allemaal!!

Waipara Valley

We zijn weer terug in de bewoonde wereld. En we hebben echt een paar heerlijke dagen gehad.

Maandag hebben we, met veel pijn in ons hart, Lake Tekapo achtergelaten. Wat een mooie plek was dat. Stiekem misschien nog wel mooier dan Makarora, waar ik eerder over schreef dat ik me niet kon voorstellen dat we nog mooiere plekjes zouden tegenkomen.

Maar, we laten het ene mooie plekje achter, voor alweer een volgend mooi plekje. En opnieuw wil ik schrijven dat dit toch wel het leukste huisje moet zijn dat we ooit hebben gehad!

We rijden naar een wijnhuis in Waipara Valley. Daar mogen we door de wijngaarden de weilanden met schapen, de berg op slingeren. Door de omstandigheden van de weg, mag er niet harder gereden worden dan 20 kilometer, wat eigenlijk al niet haalbaar is. We rijden dus een kwartier over drie kilometer. Daarna laten we de auto ergens in een weiland achter en de laatste 800 meter moeten we te voet afleggen over een slingerpaadje, voorbij de top. Maar wat we dan ook te zien krijgen, overtreft echt weer alle verwachtingen.

De komende twee nachten slapen we in een glazen huisje, in the middle of nowhere. Wat een leuk huisje!! Bijna alle deuren kunnen helemaal open, het dak is ook van glas, en in in vijf stappen ben je van de slaapkamer, door de woonkamer en de keuken naar de badkamer... :-)
Overal zijn wel rolgordijnen en de douche heeft ook een douchegordijn, maar waarom zou je daar gebruik van willen maken? Kunnen douchen met zo'n fanatastisch uitzicht is echt weer een hele bijzondere ervaring.

Dinsdag hebben we gelukkig goed weer. En we besluiten om ook niks meer te (gaan) doen en te genieten van dit plekje.
We kleuren nog wat bij in de zon, doen nog een dutje, lezen een boekje, genieten van al het eten waar de ijskast propvol mee zat, spelen spelletjes en luisteren naar de vogels en de schapen. We komen helemaal tot rust en genieten van de zonsondergang en 's nachts ook van de sterren en een felle maan, waarvoor we dus niet naar buiten hoeven, maar die we gewoon vanuit bed kunnen zien...
Wat een verschil ook tussen verplicht niks doen (wat duurde de dag lang in Murchison, toen we niet verder konden rijden) en vrijwillig niks doen (deze dag is ook weer voorbij gevlogen).

En vandaag moeten we dit fijne plekje helaas alweer verlaten. Maar wat hebben we genoten. En we zitten weer vol nieuwe energie.

Omdat we vandaag een hele korte reisafstand hebben, maar tegelijkertijd ook best veel tijd tussen het uitchecken bij het huisje en het inchecken bij onze volgende slaapplek, besluiten we ook nog "even" in Kaikoura te gaan kijken. Dit ligt op 1,5 uur rijden van het glazen huisje (2 uur als je de wandeling en het wegrijden uit het weiland mee telt).
Ik had verwacht dat Kaikoura ook een leuk, toeristisch stadje zou zijn, waar veel te doen is. En daar was ik wel nieuwsgierig naar.
Helaas viel dat een beetje tegen. Waarschijnlijk is het alleen maar interessant als je er een excursie boekt (Kaikoura staat erom bekend dat je er walvissen en zeeleeuwen kunt spotten), en daar hebben we dan geen tijd voor.

We lunchen er wel, en gaan daan weer terug naar het zuiden, richting Christchurch. Vanuit Kaikoura is dat nog 2,5 uur rijden.
Een laatste lange autorit, met slingerwegen door de bergen, bijzondere tunnels, de kans om toch nog wat wildlife te spotten (zeeleeuwen in dit geval), mooie uitzichten, een vrolijke chauffeur en een stukje snelweg, voordat we in Christchurch aankomen.

Eenmaal in Christchurch is onze laaste slaapplek ook snel gevonden. En het contrast kon opnieuw niet groter zijn. We slapen de laatste twee nachten in een onpersoonlijke motel, met weinig sfeer. Maar goed, we hebben een bed en een douche. En dit zal het laatste afscheid overmorgen dan niet nog moeilijker maken dan het al is...

We lopen nog naar het centrum, waar ik toch wel onder de indruk ben van de kathedraal van Christchurch. Deze is in 2011 verwoest door een aardbeving. Sindsdien zijn ze wel bezig met het weer opbouwen, maar dat schiet niet heel erg op. En dat wordt pijnlijk duidelijk als we er langslopen.



Ze hopen in 2027 klaar te zijn met de heropbouw, maar ik betwijfel of ze dat gaan halen.

Wij lopen door en eten een pizza bij de Riverside Market, een soort foodhal, waar helaas ook al veel gesloten is. Maar geen probleem, de pizza smaakt prima.

En vanvond beginnen we aan een taakje wat ik het liefste nog heel lang niet had willen doen, maar toch zal moeten gebeuren; het reorganiseren en opnieuw inpakken van onze koffers. Dat geeft ons morgen hopelijk wat tijd en rust om de laaste dag aan de andere kant van de wereld toch ook nog op een leuke manier te kunnen invullen en te genieten van wat de stad ons nog te bieden heeft.

Mount Cook

Laat ik vandaag even beginnen met gisterenavond.
Rond 22.30 uur zijn we teruggelopen naar The Church of the Good Shepherd. Op aanraden van de eigenaren van het appartement, met zaklamp. En dat was zeker geen verkeerd advies...
Maar zodra we twee stappen buiten hebben gezet, zijn we al overdonderd door het uitzicht. Wat veel sterren!! Niet te beschrijven...
En met een telefoon niet vast te leggen...
Maar ik heb toch een poging gewaagd, en ik moet zeggen dat het niet tegenvalt. Alleen, op de foto lijkt het alsof het Zuiderlicht er was. Maar met het blote oog was dit niet te zien. Voor een keer, zijn de foto's dus eigenlijk mooier dan de werkelijkheid... ;-)

Rond middernacht kruipen we tevreden in een lekker warm bed. Zo laat hebben we het deze vakantie nog nooit gemaakt.
Dat betekent ook dat we vanochtend iets langer uitgeslapen hebben. Maar rond de middag zijn we toch weer op pad. Vandaag staat Mount Cook op de planning; onze laatste bergetappe...
Mount Cook is met zijn 3724 meter de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Bij het eerste uitkijkpunt op onze route, ontdekken wij pas welke berg nou eigenlijk Mount Cook is, omdat alle andere toeristen daar foto's van stonden te maken. Lekker voorbereid dus...
(het mogen duidelijk wezen dat het de berg is, rechts naast het midden, met de spitse punt...)

We hadden een iets andere route verwacht vandaag. Zo eentje die Erwin al vier weken fantastisch vindt om te rijden, met veel slingerwerk, klimmen en afdalingen. Deze weg is echter wat vlakker en wat rechter. Achteraf blijkt dat dat waarschijnlijk is, omdat het dorpje Mount Cook "maar" op 740 meter hoogte ligt. Maar het uitzicht blijft indrukwekkend.


In het dorpje drinken we een kop koffie en eten er (te veel) chocoladecake. Daarna maken we daar ook nog een korte wandeling om van het uitzicht te genieten. En hoe meer we om ons heen kijken, hoe meer watervallen we ook in de bergen kunnen vinden. Ik vind het "de sterren van overdag", omdat je van de sterren er ook steeds meer ziet, als je langer blijft kijken.




We nemen afscheid van Mount Cook en gaan we terug naar Lake Tekapo. Daar eten we vandaag een steak-burger. En vanavond genieten we van de zonsondergang vanuit ons warme appartement. Het waait vanavond behoorlijk, dus ondanks dat het vandaag ook redelijk goed weer was, is het nu wel koud buiten.
Maar waarschijnlijk weerhoudt ons dat er niet van om straks toch ook nog een keer naar/bij de kerk te gaan kijken.

Vanaf morgen zijn we trouwens weer een paar dagen offline. We gaan twee nachten in een glazen huisje slapen in de buurt van Christchurch. En daar hebben we geen mobiel bereik, geen internet, geen buren en geen plannen.
We zullen ons wel weer melden als we in Christchurch zijn voor de laatste twee nachten van deze fantastische reis.

PS. Voor degenen die het leuk vinden, dit is het Maori verhaal over Mount Cook:
Aoraki, de oudste zoon van Raki (vader van de lucht) zeilde in zijn waka (kano) met zijn drie broers vanuit de hemel om op bezoek te gaan bij hun stiefmoeder, Papatuanuku (Moeder Aarde). De broers zijn in de problemen gekomen en de kano is in de zee gecrasht. De broers zijn op de omgekeerde kano geklommen en zijn daar uiteindelijk bevroren en in steen veranderd. De kano is het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland geworden en de vier broers de hoogste bergen, met Aoraki als Mount Cook.

Lake Tekapo

Voordat ik mijn verslag begin, moet ik even iets kwijt.
Bij het opstarten van deze pagina, heb ik een plaatje gezocht voor aan de bovenkant. En sindsdien kon ik niet wachten om zelf precies zo'n foto te maken (waar jullie maar een gedeelte van zien). En vandaag was het zo ver!!!

Ik ben echt zoooo blij...!!

Maar goed....
Vanochtend hebben we afscheid genomen van Dunedin, terwijl we daar een laatste leuk (ander) feitje over leren...
Het blijkt namelijk dat Dunedin de letterlijke Nieuw-Zeelandse (Aotearoa) vertaling is van Edinburgh. En allebei betekenen ze iets in de trant van "Fort van Ed(w)in".
Dat wetende, vertrekken wij richting Lake Tekapo. En onderweg maken we nog een tussenstop bij de Moeraki Boulderes; geologische knikkers in de oceaan, van 65 tot 13 miljoen jaar oud.





Hoe dichter we bij Lake Tekapo komen, hoe meer we weer van de bergen zien. En op de een of andere manier voelt dit toch al een beetje als thuis komen, en lijkt het einde van deze rondreis ineens weer heel erg ver weg.




We horen wel nog heftig nieuws op de radio. Het blijkt dat het aan de westkust opnieuw noodweer is. Er is een nog groter stuk van de State Highway 6 afgesloten (tussen Fox Glacier en Makarora). Laat ons dan maar een paar dagen regen hebben gehad. Als we dit nieuws horen, kunnen we alleen nog maar bedenken dat we ook heel erg veel geluk hebben gehad.
En aan deze kant van de bergen hebben we gelukkig wel mooi weer.

Ons appartement in Lake Tekapo is snel en makkelijk gevonden. En het is alweer een fanatastisch appartement. Maar dat uitzicht....

Dit is de komende twee dagen onze achtertuin. Zo ziet die van ons er in de verste verte niet uit...

We maken kennis met de eigenaren, drinken een kop koffie en dan gaan we toch eens in het dorp kijken. We kijken ook bij Church of the Good Shepherd. En we lopen natuurlijk een eindje langs het meer. En omdat het kan, heb ik daar ook nog "een paar" foto's gemaakt, waar ik jullie graag mee lastigval. Gewoon, omdat ik er zelf zo vrolijk van word.

We zoeken vandaag weer een mooi plekje om te picknicken bij de zonsondergang. We moeten er nog steeds aan wennen dat een zonsondergang aan de oostkust iets heel anders betekent dat een zonsondergang aan de westkust. We verwachten dus nog steeds een zon in het water te zien zakken en fel oranje luchten. Maar hier gaat het veel meer om de subtiliteit en het "spelen met licht".
Voordat het echt helemaal donker is, kunnen we het al veel meer waarderen.







En nu wachten we nog tot het echt helemaal donker is. Lake Tekapo staat bekend als de donkerste plek van Nieuw-Zeeland. En omdat het vandaag zo'n mooi en helder weer is geweest, verwachten de eigenaren van het appartement dat de nacht "magisch" zal worden, met zelfs een kansje op een klein beetje Zuiderlicht. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen.
Waarschijnlijk gaan we deze twee dagen dus heel wat slaaptekort oplopen. Maar dat halen we in die laatste dagen dan wel weer in...

Otago Peninsula (schiereiland)

We hebben mooie dage, hele mooie dagen en we dan was er vandaag; een dag vol cadeautjes van Moeder Natuur...
Vanochtend zijn weer eerst gaan kijken bij Larnach Castle. Dit is het enige kasteel in Nieuw-Zeeland. Het is ook toegankelijk voor publiek. Maar op dit moment worden verschillende ruimtes gerenoveeerd en we zijn redelijk beperkt in onze tijd. Wij houden het vandaag dus bij de buitenkant van het kasteel en een deel van de bijbehorende, award-winnden tuinen (Garden of International Significance).
Het lukt ons toch nog een keertje om iets van een spiegelfoto te maken (wie heeft daar een gletsjermeer voor nodig, als het ook met de hofvijver kan...). En wie tuinen zegt, zegt natuurlijk ook weer "bloemetjes"!!

Van hier uit rijden we door het naar het Royal Albatross Centre dat op het uiterste puntje van het schiereiland ligt. Hier lunchen we eerst, en daarna krijgen we wat uitleg over de albatrossen. We krijgen in een heel snel tempo heel veel informatie. Ik kan het niet allemaal onthouden, maar het belangrijkste is vooral dat dit de enige plek is op het zuidelijk halfrond waar albatrossen aan land komen en dat ze een spanwijdte hebben van de 3 tot 3,2 meter.
Na de uitleg lopen we naar het uitkijkpunt bij Taiaroa Head. We hebben geluk. Er zitten drie albatrossen in het zicht, waarvan er twee ook redelijk te fotograferen zijn.



We krijgen nog wat uitleg over het monitoren van de albatrossen, als we nog meer geluk hebben. Er komt een albatros langs vliegen... Waarschijnlijk is hij op zoek naar een plek om te landen. Zo'n plek moet zorgvuldig uitgekozen worden, want een albatros weegt algauw zo'n acht kilo, maar zijn botten zijn hol. Een verkeerde landing zou dus ook wel eens hele verkeerde gevolgen kunnen hebben. Het voordeel daarvan is dat hij rondjes blijft vliegen en we daar dus ook langer van kunnen genieten.



We verlaten deze plek om een paar kilometer terug de boot te nemen voor een korte rondvaart. Vanaf deze boot zien we hetzelfde uitkijkpunt, maar dan dus vanaf het water. We zien dezelfde albatrossen op het land, maar we zien er nog steeds ook eentje rondvliegen. Het blijft indrukwekkend.
En daar blijft het niet bij. We zien ook een zeeleeuw die net een kleine haai heeft gevangen en daar korte metten mee maakt voor de lunch. We zien zeehonden, we zien een dolfijn, we zien blauwe pinguins, we zien aalscholvers en we zien een ander soort albatros die heel erg dicht bij de boot even goedendag komt zeggen. Door het weer (regen natuurlijk), de golven, en de onvoorspelbaarheid van de dieren lukt het ons niet om overal foto's van te maken. Maar wat een ervaring!!





En om de dag compleet te maken, gaan we ook nog naar The Opera (Otaga Peninsula Eco Restoration Alliance) om daar wat te leren over de yellow eyed penguin (YEP). Dit is de meest zeldzame pinguin in de wereld, en tegenwoordig wordt hij zelfs met uitsterven bedreigd.
Hier bij Opera doen ze hun best om dat te voorkomen, door ze ook goed te monitoren, maar ook door gebieden in te richten voor de pinguins waar ze zich veilig kunnen ophouden.
De grootste desillusie die we vandaag leren, is dat pinguins helemaal niet monogaam zijn. Het scheidingspercentage bij de yep's is 7-9%, bij de keizerspinguin (waarvan altijd gezegd wordt dat die levenslang monogaam zijn) blijkt dat percentage zelfs rond de 90% te liggen...
Maar goed, wij gaan weer op pad in de hoop vandaag ook een yep te zien. De kans is zo'n 60%. En opnieuw worden we op onze wenken bediend. We krijgen eerst nog blauwe pinguins te zien. Deze leven ook hier in dit gebied. En dit zijn de kleinste pinguins ter wereld.
En uiteindelijk zien we ook een yep in de branding spelen, uit het water komen en richting de duinen waggelen. Hoe bijzonder!!
Helaas was hij wel wat ver weg. We hadden een verrekijker nodig om hem te kunnen zien. Foto's van hem maken, zat er dus niet in. Maar gelukkig hebben ze daar dan de ansichtkaarten voor uitgevonden...



Vol van een hoop nieuwe informatie, maar vooral vol van weer nieuwe fantastische ervaringen, halen we nog wat eten bij een fish&chips afhaalpunt en sluiten we de dag af in een warm en droog huisje. Als het goed is, was dit de laatste regendag, en zou het weer vanaf nu echt beter moeten gaan worden en blijven!
Maar dat is natuurlijk makkelijk zeggen. Veel slechter kan het niet, en wij zijn al aan onze laatste week begonnen. Wat gaat het snel. Maar we gaan nog genieten van de dagen en de plannen die we nog hebben!

PS. Kleine correctie. Het was Erwin blijkbaar wel gelukt om een foto te maken van de yep!! Jeej!!
Je moet even goed kijken/zoeken, maar je kunt hem wel vinden.

Dunedin

Vanochtend komen we wat langzaam op gang. Blijkbaar hebben we toch nog wat slaap in te halen.
Maar na de brunch gaan we toch weer onderweg. Voor de derde dag op rij hebben we mooi weer, dus de korte broek en de zonnebrand kunnen weer uit het koffer.

Vandaag gaan we Dunedin onveilig maken. We hebben besloten gewoon lekker naar de stad te gaan en een beetje doelloos rond te wandelen. Voor ons vandaag geen excursie, museum, rondleiding of wat dan. Vandaag geen nieuwe informatie om in onze overvolle hersens op te slaan... ;)

Dunedin is een leuke stad, met Schotse invloeden (het Edinburgh van Nieuw-Zeeland), en met een heel mooi station.

De stad heeft een fijne sfeer. Het wisselt een beetje tussen toeristen, studenten en zakenmensen. En er is genoeg te zien.



Wij bekijken een aantal kerken en souvenirwinkels. Wat een combinatie...
Alleen de kathedraal is ook open voor publiek. Daar steken we dan ook voor het eerst deze vakantie een kaarsje op.
Iedere souvenirwinkel die we vinden, wordt uiteraard wel uitvoerig van binnen bekeken.

(ze hebben zelfs Schotse souvenirwinkels...)

Het grappige is dat het vandaag dus zonnig en warm is, maar dat de Kerstsfeer hier ook wel echt begint door te dringen. We zien overal Kerstversieringen en Kerstspulletjes en op sommige plekken zijn zelfs al Kerstliedjes te horen. En het meest grappige daarvan is dat ze hier ook de liedjes spelen over een "White Christmas", met de zomer in aantocht. Genoeg inspiratie dus om weer over te filoseren bij onze volgende frappuccino.

Als we alles gezien hebben wat we (denken te) willen zien en als we alles gekocht hebben wat we willen kopen, gaan we ook nog naar Baldwin Street.
Toch nog een beetje informatie vandaag. Baldwin Street was heel lang de steilste straat van de wereld. Hij heeft zo ook in het Guinnes Book of Records gestaan. Voor elke 2,86 meter die je horizontaal aflegt, stijg je 1 meter.
Maar sinds een paar jaar heeft een straat in Wales deze titel overgenomen.

Helaas mogen alleen de bewoners van deze straat er met de auto doorheen. Toeristen mogen hem wel op en af lopen. Ik pas daarvoor, maar Erwin (met het oranje shirt) kan het toch niet laten. Alle respect voor hem!!

We sluiten de dag af op Allans Beach op het schiereiland. Voor toeristen een redelijk onbekend plekje, voor de locals een plek waar ze graag komen. Hier zouden we misschien zeeleeuwen kunnen spotten. Ons brein verwacht dat deze dan ook gewoon netjes klaar liggen als wij daar aankomen, maar dat valt vies tegen. We zien er geen een.
Maar het strand zelf, de oceaan, de verdwaalde instagram-toerist met zijn voeten in het water en ook de mooie gele lupines in de duinen zijn alweer bijzonder om te zien.

En dan net als we het strand weer willen verlaten (we waren er eigenlijk al langs gelopen, totdat ik nog een laatste keer omkeek)...:

We gaan nog wat eten bij het enige restaurant op het schiereiland, voordat we weer moe en tevreden (en weer een beetje bijgekleurd) in bed kruipen.

Doubtful Sound

We zijn weer terug aan land, na twee fantastische dagen tussen de fjorden. En wat moet je daar dan over schrijven he...

We beginnen in ieder geval eerst met een overtocht over Lake Manapouri en daarna nog een busrit over de Wilmot Pass voordat we uberhaupt bij de boot zijn. En dat zijn al twee indrukwekkende uren.

De laatste foto is het uitzicht op het fjord. Hier hebben we dus doorheen gevaren.

Eenmaal aan boord, samen met acht andere gasten, de kapitein en de kok, wordt er al snel vertrokken. Helaas was er geen kans om een foto van de boot zelf te maken. Maar als je op google zoekt naar de Southern Secret, dan vind je daar waarschijnlijk wel genoeg afbeeldingen.

En dan kan het grote genieten beginnen!! Het fjord is prachtig om doorheen te varen. De schipper is kundig en weet ons zo dicht bij de watervallen te brengen dat we ze gewoon kunenn aanraken. Hij weet uiteraard ook de mooiste plekjes te vinden.
Later op de dag mogen we zelf ons eten vangen en aan het begin van de avond wordt de kreeftenval leeggemaakt. Daarna gaat de kok aan de slag en hebben we 's avonds een heerlijk diner. Voor ons de eerste keer dat we verse kreeft eten. De andere mensen worden er helemaal lyrisch van, voor ons is een tweede keer niet perse nodig...

We gaan voor anker op een mooi plekje in een rustige baai, waar we het steeds donkerder zien worden. We zijn eigenlijk allemaal hartstikke moe, maar we willen ook allemaal heel graag de sterrenhemel zien. En terecht, want ook die is prachtig (maar met een telefoon niet vast te leggen).


Als we die ook weer kunnen afvinken van ons lijstje, kruipen we snel onder de wol. En de volgende dag worden we al heel vroeg wakker gemaakt door de schipper, omdat hij dolfijnen heeft gezien. Helaas lijken die weinig zin te hebben om vandaag in de golven van de boot te willen spelen, dus ze zijn ook snel weer weg. Maar we hebben ze gezien!! En daarna is het ook prachtig om te zien hoe de natuur wakker wordt. We gaan ook nog op zoek naar pinguins, maar die hebben we helaas niet gevonden.
Na een ontbijt met heerlijk verse croissants, en nog een laatste mooie waterval en uitzicht op het fjord zijn we alweer terug bij het beginpunt. Het was echt een ervaring om nooit te vergeten. Ondanks dat we half opgevreten zijn door de zandvliegjes...
Het verhaal gaat dat de God van het Land de fjorden zo mooi heeft gemaakt, dat de Godin van de Onderwereld de zandvliegjes heeft gecreeerd om de mensen er aan te laten herinneren dat ze sterfelijk zijn niet voor altijd in het fjord kunnen blijven.

Rond de middag zijn we weer bij auto en beginnen we aan de rit richting Dunedin, dat weer aan de oostkust van Nieuw-Zeeland ligt.
En weer zien we het landschap veranderen.
De bergen worden minder hoog, de bomen en de rotsen worden vervangen door gras en de steden worden steeds groter. Het is duidelijk dat we weer terug gaan komen in "de bewoonde wereld".




Ons volgende huisje op het Otago Schiereiland, bij Dunedin in de buurt, is makkelijk gevonden. En de komende drie nachten slapen we gelukkig weer in een huisje dat ook top-tien-waardig is, met een prachtige tuin en een mooi uitzicht. Hier gaan we ons ook wel weer amuseren.